De commercial speelt zich af in Marokko. Op zoek naar het filmische bergdorpje Aït-Ben-Haddou struint de roodharige hoofdrolspeler door een dorre zandvlakte. Wanneer hij een, wonderbaarlijk genoeg ijskoud gebleven, chocomel uit zijn backpack haalt verschijnt vanuit het niets een sjeik. “Hey tourist, I want that. In the return you come to my palace…. To my palace… To my palace…”. Bevangen door de hitte maakt de dagdromende reiziger zich een voorstelling van een oase vol verlangende vrouwen. Hij ziet zich al het hof maken, als de sjeik met zíjn chocomel de troon bestijgt. “Dat gaat me niet gebeuren”, zo besluit hij non-vocaal en hij grist het blikje uit de handen van een verbaasde sjeik. Zonder iets te zeggen opent hij zijn dorstlesser en daarmee komt dit slecht vertelde sprookje ten einde. Wat volgt is de bekende slogan “de enige echte”. Wat achterblijft is verbazing.
De vleesmakers van Chocomel pochen in het persbericht over ‘verleiding’ en ‘onweerstaanbaar’ zijn. In de commercial komt dit echter maar weinig geloofwaardig terug. Het eindresultaat is een té conceptuele melkbrij zonder enige link naar het nieuwe gebruiksmoment. De met 20-seconden verlengde ‘extended version’ lijkt zelfs zonde van de extra zendtijd. Ook na 55 seconden reclamegeweld zitten wij namelijk nog met dezelfde vragen. Wát maakt Chocomel onweerstaanbaar, waarmee moet dit drankje ons verleiden en hoe de fuck haalt die vent midden in de woestijn een koud blikje oer-Hollandse zuiveldrank uit zijn backpack?! We hopen dat er voor de horeca en supermarkt een verfrissender alternatief komt, want deze tv-campagne kan nog een lauwe bottleneck worden.
Slagersoordeel: Een Marokkaanse Couscous met klontermelk en chocosnippers.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!