Deze week was Maiko Valentijn, CEO GroupM Netherlands (A WPP Company) en voorzitter van de MWG, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde hij zijn inspiratie op de LinkedIn-pagina van Nils Adriaans en Adformatie (één bijdrage per dag).
Dit zijn zijn 5 bijdragen:
1. Hij slaat bruggen tussen zwarte en witte culturen en laat vrouwen als helden schitteren
'Ga er maar aan staan, je bent een talentvolle filmmaker en geeft al aan het begin van je carrière aan dat je slechts 10 films gaat maken en er daarna mee op houdt. En met elke film groeit je reputatie en de omvang van je publiek. Dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan om je eigen koers te blijven varen.
Al mijn hele leven ben ik een enorme filmliefhebber, niet voor niets hebben mijn dochters namen van bekende filmsterren of -karakters uit films. En misschien is het mooiste van films wel dat je ze mooi vindt of niet; films waarderen is net zo subjectief als kunst of muziek. Er is een regisseur die als sinds de jaren '90 een reeks aan films heeft neergezet die zo kwalitatief is dat hij door bijna iedereen wel op handen gedragen wordt. Natuurlijk heb ik het over Quentin Tarantino, de man heeft zoveel moois geschreven en geregisseerd. Je zou avonden kunnen vullen over wat hij betekent heeft voor de carrière van acteurs, zijn muziekkeuzes, maar veel meer nog zijn vermogen om bruggen te slaan tussen ‘zwarte’ en ‘witte’ culturen en zijn liefde om in zijn films vrouwen als ‘helden’ te laten schitteren.
Hij heeft zijn carrière minutieus uitgestippeld en al vroeg aangekondigd dat hij gaat voor kwaliteit en niet kwantiteit. Het zal nog enkele jaren duren, maar dan is het echt waar, dan zal zijn laatste film uitkomen. Dat geeft hem wel de tijd om nieuwe projecten op te pakken. Zo is daar eind 2022 al zijn boek Cinema Speculation uitgekomen. In dit boek leer je begrijpen hoe hij kijkt naar films, waar zijn inspiratie vandaan komt, en herken je bepaalde scènes, situaties en karakters die terugkomen in zijn films.
Het is soms wel een beetje taaie kost, want de films die hij uitkiest zijn niet voor iedereen de bekendste films en uit de jaren '70. Maar als echte fanboy wil je snappen waarom hij goed is in zijn vak. En dat wordt al meteen duidelijk: deze man is een liefhebber, heeft zo veel films gezien en kan patronen herkennen in films tussen scènes, regiewerk, acteurs. Het is erg indrukwekkend te lezen hoe hij vooral originaliteit herkent. Ondanks dat hij leent van andere filmmakers heeft hij het vermogen om nieuwe situaties te creëren en continu te verrassen. Zijn films zijn gebouwd op kennis over de gehele Hollywood historie, maar dan is het meesterlijk knap dat hij zo ongelofelijk origineel is.
Gelukkig was ik er vroeg bij toen de kaartverkoop voor zijn theatertour startte. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om hem op 2 april in Carré te zien spreken over zijn passie: verrassen en dus doen wat anderen niet doen, omdat hij beter weet wat zijn publiek weet dan zij dat zelf weten.'
2. Je ziet de positieve impact die games kunnen hebben op hoe we elkaar zien en met elkaar omgaan
'Toonaangevend zijn ze al jaren bij Naughty Dog. Een merk dat voor velen niet zichtbaar is geweest tot het kortgeleden meewerkte om hun eigen gemaakte game op succesvolle wijze te vertalen naar een TV-serie: ‘The Last of Us’. De studio was al bekend geworden met de PlayStation hit-reeks ‘Uncharted’, voor de leek een Indiana Jones-achtige avonturen game. TLOU laat zich heel beperkt omschrijven, want als je leest waar de serie over gaat, ben je geneigd te denken:‘dit ken ik inmiddels wel’, om vervolgens de HBO-serie te negeren. Dat zou zonde zijn.
Alsnog een korte synopsis: we zijn zombies aan het worden met zijn allen, de straten zijn leeg en vervallen en overal is sprake van kleine mini-staatjes die anarchistisch trachten de wereld voor een groepje mensen leefbaar te houden. Hierin valt het lot samen van een man (Joel) van middelbare leeftijd en een jong meisje (Ellie). Het is veelal de reis die de twee samen maken waar het verhaal om draait. Zonder te veel spoilers weg te geven is het duidelijk dat de serie niet de gebaande paden zal volgen en ook veel zal doen voor de LHBITQ+ gemeenschap. Een voorbeeld hiervan kwam al in aflevering 3 van de serie. Hierin wordt er een apart verhaal verteld dat een hele aflevering duurt; deze aflevering werd door veel recensenten beoordeeld als het beste stukje 60 minuten televisie van de afgelopen jaren. Toch zul je online ook enorm veel commentaar tegenkomen. Veel van het commentaar is afkomstig vanuit homofobie, daar vinden we natuurlijk van alles van. Maar belangrijker, je ziet de impact die games en series kunnen hebben op hoe we elkaar zien en hoe wij met elkaar omgaan.
En Naughty Dog strijdt veel vaker voor gelijke behandeling, ook voor het eigen personeel. Misschien ook door schade en schande, want de branche heeft het zwaar gehad met veel issues de laatste jaren over grensoverschrijdend gedrag. Een van de bijdragen die zij nu leveren is dat zij ons niet meer vertellen aan welke titels zij werken. En door hun succes is natuurlijk de druk enorm op de organisatie. Maar zij hebben besloten goed te willen zorgen voor de ‘mental health’ van hun personeel. En dus laten zij de release dates van hun titels pas heel laat horen, om te zorgen dat er geen zogenaamde ‘crunch time’ meer nodig is, oftewel mensen die 24/7 moeten werken om de releasedatum te halen.
Gaming is al jaren een volwassen entertainment-vorm aan het worden, maar Naughty Dog laat zien dat het zelfs in staat is om de leiding te kunnen nemen op enkele onderwerpen waar velen van ons mee worstelen. En vergeet die zombies, TLOU is alleen al te gek vanwege de mooie muziek, geweldige acteurs en de zombies, ja toch ook de zombies. Maar speel dan eerst de game, er is net een fabuleus mooie PS5 versie uit!'
3. Het was het verhaal van Zayd Dohrn
'Eigenlijk is deze vraag gek om te stellen aan mensen: ‘Luister je wel eens podcasts?’ Het is bijna net zo gek als vragen: ‘Luister je wel eens muziek?’ Je zult podcasts moeten beoordelen op de verhalen die ze brengen. Althans, ik vind de informatieve waarde interessant, maar veel meer nog de echte spannende of vernieuwende verhalen die ik echt nog nooit heb gehoord. Zo liep ik verleden jaar aan tegen een podcast waarvoor ik de auto langs de kant heb gezet en in de berm 8 uur lang heb geluisterd naar het verhaal: Mother Country Radicals.
Het was het verhaal van Zayd Dohrn, een man die terugkijkt op zijn eigen jeugd en het verhaal van zijn ouders die kopstukken waren van een ondergrondse beweging in de jaren '70 in de VS: de Weather Underground Organisation.
Ik ben een eigenzinnig persoon, ga graag mijn eigen weg, maar ik ben zelf niet activistisch. Ik snap dat ik in het leven soms enorme voordelen heb genoten die wellicht voor een ander niet vanzelfsprekend zijn; en activisme dus nooit nodig heb gehad als middel om mijn leven te lijden. Deze podcast laat veel invalshoeken zien waarom het soms heel veel waarde kan hebben om wél activistisch te zijn en dat dit natuurlijk niet over eigenbelang gaat. Het verhaal neemt je mee door de jaren '60 en '70 en laat onderstromen in de maatschappij zien die anno 2023 net zo relevant zijn. De lessen van toen kunnen we allemaal gebruiken in onze ambitie om beter naar elkaar te luisteren, om te snappen waar we allemaal vandaan komen.
Een van de meest indrukwekkende momenten van de podcast zit in het begin van de serie. Dat gaat om het moment dat de moeder van Zayd voelde dat ze uit haar leven vol privileges wilde stappen, omdat ze Mohammed Ali een gezin zag helpen dat op straat werd gezet... kippenvel. Maar luister niet naar mij, laat Zayd je meenemen in zijn oprecht neutrale blik en je dwingen om niet meer weg te kijken van het gebrek aan gelijke kansen voor mensen buiten je welvarende bubbel.'
4. Misschien komt het voort uit het feit dat mediamensen zich de minderen voelden van de meer verbale reclamemensen
'De buitenwereld weet het zeker, ons vak staat bol van prijzen die wij elkaar de hele dag toeschuiven. Maar vanuit het specialisme media valt dat reuze mee eigenlijk. De meeste prijzen, behalve de Effie, worden vaak vanuit een stukje van de marketing mix gegeven. En media is altijd een beetje ondervertegenwoordigd geweest. Misschien komt het ook voort uit het feit dat mediamensen zich altijd een beetje hebben ‘verstopt’, zich de minderen voelden van de meer verbale reclamemensen. Maar het mediavak is inmiddels al jaren zelfstandig en volwassen geworden, en de AMMA’s (waarvan de nominaties over 2022 vorige week bekend zijn gemaakt, red.) zijn meegegroeid met deze volwassenheid.
Op 20 april worden ze weer uitgereikt, verleden jaar moest ik ze in verband met een internationale afspraak missen, maar alle andere edities heb ik mogen meemaken. Bij Jort Kelders eerste uitreiking - dat was nog geen succes - in de Power Zone wisten we nog niet zo goed hoe we het vak en vooral ons werk in het zonnetje moesten zetten. Ik herinner mij ook dat we onze stoelen ook zelf moesten wegbrengen om de dansvloer na de uitreiking vrij te maken. De AMMA’s deden onder andere de Beurs van Berlage, Westergasfabriek, het Concertgebouw en Theater Amsterdam aan. Gedurende die jaren groeide De AMMA’s uit tot de mediaprijzen van Nederland die je wilt winnen, om zo te laten zien dat je in staat bent om naast creatie ook met media het verschil te kunnen maken.
Hoewel alle mooie cases prachtige inspiratie geven wordt het wel tijd om media en creatie weer wat dichter bij elkaar te brengen. Want meer dan ooit zien we de verbinding tussen beide disciplines weer terugkomen. Ik spreek graag verder met een ieder die deze visie deelt om te zorgen dat we de komende jaren minder in silo's blijven opereren en de volgende stap in integratie oppakken. Dat lijkt mij pas inspirerend! Maar eerst kijk ik uit naar de volgende reeks aan prachtige cases die beloond worden met een AMMA!'
De AMMA's (Annual MWG Media Awards) 2023 worden uitgereikt op donderdag 20 april bij Lief! Amsterdam
5. De wondere wereld van Zwift ging voor mij open
'Het was het zoveelste ongelukkige moment met de botten in mijn lijf die ervoor zorgen dat je niet als een pudding in elkaar zakt. Na veel ribben, ellenbogen, handen en vingers brak ik dit keer een voet. Pijnlijk, maar vooral onhandig. Omdat fietsen mijn sport is mocht ik even niet op de mountainbike naar buiten, te veel risico op extra schade. Dus moest ik van de arts zorgen voor een fiets in huis. Veilig, want geen val kans of kans op onverwacht overstekende grasmaaiers of andere fietsers. Enfin, ik kocht voor een kleine 500 euro de nieuwste Zwift-trainer en sloot daar mijn racefiets op aan en opende de app...
Daarna ging de wondere wereld van Zwift voor mij open! Online samen kunnen rijden op de meest mooie plekken in echte of ‘nep’ werelden. Zelfs Alpe d'Huez werd nagebouwd om te zorgen dat het echt uitdagend is. De mogelijkheden om merk activaties te doen is enorm, ik rijd inmiddels met mijn favoriete Rapha fietsshirt op mijn eigen Cannondale racefiets. Maar ik spaar nog heel hard om de fiets in te ruilen voor een lichtere, snellere versie. Net als in de echte wereld!
Je kunt er wedstrijden rijden, trainingsschema’s gebruiken en je routes worden ook nog ingeladen in Strava. Ik zit sindsdien meerdere keren per week achter mijn scherm op de fiets. En sinds de breuk in mijn voet weg is merk ik dat ik het wel lekker overwinteren vind. Ga ik nog terug op de fiets als het zonnetje schijnt? Ja, natuurlijk, er gaat niets boven de echte natuur, maar de mix met deze inmiddels zeer rijke virtuele wereld is niet meer weg te denken!'
Komende week is Peeter Verlegh, Hoogleraar Marketing aan de Vrije Universiteit, curator van #RPOTDFAW.
