Door Aad Kuijper
Uit onderzoek blijkt dat Nederlandse jongeren steeds ongelukkiger worden, en zij niet alleen. Onze maatschappij individualiseert en polariseert waardoor het aantal politieke partijen explodeert. We leggen steeds meer de nadruk op onze verschillen terwijl de oplossing zit in onze overeenkomsten, in wat we delen.
Wat ons vak daaraan kan doen? Niet veel, maar in een groter verband meer dan we denken.
Zeg Bommetje, Rolo of Goeiemoggel en mensen krijgen een lach op hun gezicht. Komt dat omdat het zulke leuke commercials zijn? Ook, maar voornamelijk omdat we ze allemaal gezamenlijk gezien hebben. Omdat we ze delen, en dat heeft weinig te maken met goed of slecht.
Zo delen we het Oranje van ‘74, ondanks of misschien wel omdát we verloren. We delen de vier Europacups van Ajax maar ook de neergang, we delen het fijnste land ter wereld maar ook de files en het weer. Van dat delen worden we gelukkig. Delen geeft saamhorigheid, het gevoel van ‘samen’ ergens bij te horen.
‘Happiness is only real when shared’, is de conclusie van Christopher John McCandless, hoofdpersoon in de film ‘Into the wild’. Als Oranje wint gaan we de straat op om het te vieren. Als Max Hamilton verslaat voel je de trots om Nederlander te zijn. In een bioscoop ervaar je die film intenser dan thuis op de bank. En op tv beleef je die commercial anders dan in je uppie in de tram op je Iphone.
Een deel van het probleem en dus ook van de oplossing zit ‘m in ons mediagebruik dat volledig geïndividualiseerd is
En dat geldt zoals gezegd ook voor misère. Ken je dat, dat het regent, dat je iemand ziet worstelen met zijn paraplu en dat je dan allebei moet lachen? Gedeelde smart is halve smart noemen we dat. Met andere woorden het gaat niet om wát we delen maar dát we delen.
Het probleem is echter dat we dat ‘gezamenlijk delen’ steeds minder doen. We leven allemaal op onze eigen telefoon, achter onze laptop en als we naar buiten gaan tussen onze koptelefoon.
Een deel van het probleem en dus ook van de oplossing zit ‘m in ons mediagebruik dat volledig geïndividualiseerd is en daarmee zo langzamerhand een gevaar vormt voor onze samenleving.
Samenleven, kan je daar nog van spreken, als iedereen in zijn eigen wereldje woont? We hebben in Nederland inmiddels evenveel zenders, platforms en influencers als inwoners, waardoor de kans dat we samen iets zien nagenoeg nihil is.
Vandaar mijn pleidooi voor meer verbinding. Omdat we er gelukkiger van worden. Verbinding als het grote idee achter alles wat we doen. Juist hier ligt een belangrijke taak voor de NPO. En dit zou ook Geert moeten begrijpen; als je je land gelukkig wilt maken moet je verbinden en daar heb je een prachtig instrument voor dat de Publieke Omroep heet. De NPO lijkt als laatste in staat om ons samen te brengen met z’n Wie is de Mol, Tussen Kunst en Kitsch, Boer zoekt vrouw en tot voor kort Matthijs die helaas af en toe doordraaide maar wél verbond.
Terug naar twee zenders, niet drie want dan zitten we weer met z’n allen naar iets anders te kijken. En géén omroepen meer, want die verdelen waar we juist willen verenigen
Als ik de overheid was zou ik daar niet op bezuinigen maar er juist stevig in investeren, een paar miljard graag, want het gaat om ons aller geluk. En dan vol kiezen voor de verbinding, dus terug naar twee zenders, niet drie want dan zitten we weer met z’n allen naar iets anders te kijken. Twee zenders zoals de BBC met alleen maar programma’s die verbinden. En géén omroepen meer, want die verdelen waar we juist willen verenigen.
Dus voetbal terug op één, Max weer op de publieke, net als Oranje, Matthijs en het hele zooitje op gedragscursus en weer lekker doordraaien. En Koffietijd met Willem en Maxima, ook leuk. Rudi van Heineken terug, ‘Héééééj Biertje? Fünfhunderd bier jahhh’. En Freggel omdat ie zo zielig is.
Liefdevol gemaakte tv en reclames die verbinden. En dan het vele geld dat die reclames genereren -want dat doen ze als iedereen ernaar kijkt- investeren in documentaires, series en films waar we met z’n allen heel gelukkig van worden, zelfs als ze slecht zijn.
Want het gaat er niet om wát we delen, maar dát we delen.
Aad Kuijper is reclamemaker en maakte iconische campagnes als 'Bommetje' met Peer Mascini (Melkunie), 'Pietertje (Calvé Pindakaas) en de 'gezins-commercials' voor Jumbo met Frank Lammers.
Reacties op dit stuk kunnen naar hem worden gemaild, aadkuijper@gmail.com .
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!