Overslaan en naar de inhoud gaan

Taboe

Marieke van Zuien, LEWIS
Miniatuurvoorbeeld
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Miniatuurvoorbeeld
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie

Marieke van Zuien,

related partner content for mobile comes here

Of het nu door een onderdrukt nationaal Calimero-gevoel komt of door ons notoir platte landschap, wij Nederlanders houden er niet van als iets of iemand zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt.

Dat wordt er rücksichtlos afgehakt. In de marketingwereld is dit een bekend fenomeen, maar ook in de PR krijgen we er regelmatig mee te maken.

Zo heeft een flink aantal van onze klanten het hoofdkantoor in Amerika. En Amerikaanse bedrijven vertellen nu eenmaal graag te pas en te onpas hoeveel ze maken en hoeveel geld ze op de bank hebben staan. De boodschap die ze daarmee willen uitdragen is duidelijk: "Wij zijn een succesvol bedrijf en als u met ons in zee gaat, bent u verzekerd van goede producten en jarenlange ondersteuning."

Maar bij veel Nederlanders werkt dit soort kreten als een rode lap op een stier, temeer daar ze ook nog eens betrekking hebben op ons andere nationale complex: centen.

Een Nederlander die zo'n financieel borstklopperig statement leest, denkt al gauw: "Jaja, mij een beetje afzetten en er nog trots op zijn ook." Schermen met (winst)cijfers heeft daarom soms zelfs een averechts effect, en komt hier relatief weinig voor.

Het grappige is dat terwijl Nederlandse zakenlieden niet willen hóren of hun leveranciers succesvol zijn, ze het wel willen wéten. Want als je bijvoorbeeld inkoper bent bij een grote organisatie, dan is het gewoon belangrijk dat je leveranciers over vijf jaar nog bestaan. Vanzelfsprekend heeft de communicatie-industrie hier dus een weg omheen gevonden.

Wij praten niet over de winst van onze klanten, maar over het feit dat ze veel investeren in onderzoek. We hebben het niet over een volle overnamekas, maar over vergevorderde expansieplannen. En zo zijn er nog wel een paar voorbeelden te bedenken. Ze zijn er dus toch nog, de communicatietaboes. Je moet er alleen even naar zoeken.

Nu weet ik niet wat u ervan denkt, maar ik vind het ergens wel geruststellend dat onze beruchte, aan botheid grenzende klaarblijkelijk toch zijn grenzen kent.

Advertentie

Reacties:

Om een reactie achter te laten is een account vereist.

Inloggen Word lid

Melden als ongepast

Door u gemelde berichten worden door ons verwijderd indien ze niet voldoen aan onze gebruiksvoorwaarden.

Schrijvers van gemelde berichten zien niet wie de melding heeft gedaan.

Advertentie

Bevestig jouw e-mailadres

We hebben de bevestigingsmail naar %email% gestuurd.

Geen bevestigingsmail ontvangen? Controleer je spam folder. Niet in de spam, klik dan hier om een account aan te maken.

Er is iets mis gegaan

Helaas konden we op dit moment geen account voor je aanmaken. Probeer het later nog eens.

Word lid van Adformatie

Om dit topic te kunnen volgen, moet je lid zijn van Adformatie. 15.000 vakgenoten gingen jou al voor! Meld je ook aan met een persoonlijk of teamabonnement.

Ja, ik wil een persoonlijk abonnement Ja, ik wil een teamabonnement
Al lid? Log hier in

Word lid van Adformatie

Om dit artikel te kunnen liken, moet je lid zijn van Adformatie. 15.000 vakgenoten gingen jou al voor! Meld je ook aan met een persoonlijk of teamabonnement.

Ja, ik wil een persoonlijk abonnement Ja, ik wil een teamabonnement
Al lid? Log hier in