Naam met belofte schept verplichtingen

Ruim tien geleden werden we gebeld door de toenmalige directrice van VHS Bergen. Videobanden? Nee, Volks Hoge School. VHS Bergen bestond uit een conferentiecentrum en, aan de andere kant van dat mooie dorp, een hotel.

Kloof

Het roer moest om bij VHS Bergen. Onze opdrachtgeefster was aangesteld om iets nieuws te maken, iets totaal anders. Wij hoorden de ambitieuze plannen aan. We kregen een rondleiding. We keken eens om ons heen, lieten het zichtbare en ook het niet-zichtbare op ons inwerken. Overtuigd waren we nog niet, vooral omdat de kloof tussen ambitie en realiteit zo onoverbrugbaar leek, want man: wat een oude meuk!

Taakstellende betekenis

Blooming, dat is de naam die we gaven aan het concept. De leden van de raad van bestuur moesten er even aan wennen. Een begrijpelijke zorg was de taakstellende betekenis van de naam. De oude naam, VHS (geen mens wist nog waar die letters voor stonden), was dat niet veiliger? Ja, dat was het. Veilig door totale nietszeggendheid. Terwijl een naam met een expliciete belofte een risico vormt. En dat is altijd weer een punt: ben je in staat die belofte waar te maken?

Da’s toch wel een kunst: de kernwaarden en de merkwaarden, visie en missie in alle uitingen en geledingen tot leven laten komen. Living the brand. Elke medewerker moet begrijpen wat dat (beoogde) merk inhoudt, die inhoud onderschrijven en uitdragen, elke dag weer.

Een naam met een belofte schept verplichtingen.

Na tien jaar

Ruim tien jaar na het ontstaan van Blooming verbleef ik weer eens een weekend in het hotel. Het management van toen was weer verder getrokken, maar tot mijn niet geringe verbazing zag ik dat alles tot in detail nog altijd Blooming was. Niet alleen dankzij de kleine, veelal materiële uitingen van het merk, gevoel voor vorm en kleur, de lectuur die in elke kamer lag (vooral het boekje ’10 manieren om te vrijen’ in mijn eenpersoonkamer was zeer interessant).

Maar vooral was alles blooming door de jonge, mooie en al even blooming medewerkers. Vleesgeworden dragers van de merkwaarden.

Toen ik ’10 manieren om te vrijen’ uit had, las ik een artikel over Draap.

Draap?

Draap is de naam van een bedrijf dat gespecialiseerd is – of beter gezegd was –  in het opkopen van kadavers van paarden en die met enorme winsten door te verkopen als halal. Draap is niet alleen het omgekeerde van ‘Paard’, maar van zo’n beetje elke vorm van beschaving.  

Het grappige was wel, dat een inmiddels gearresteerde handlanger van de ‘ceo’ van Draap, de handel omschreef als ‘blooming business’.

En zo werd Draap heel even een sterk merk. Verdorven, maar sterk. En heel even net zo blooming als Blooming. Maar dan anders.