De zaak Sport vs. YouTube

Igor Beuker schreef hier over tv-sponsoring in the Long Tail. Via de YouTubes van deze wereld krijgen 'in programme' sponsors extra aandacht en bereik. Onbetaald en dus interessant voor die sponsors, zoals Igor terecht opmerkt.

Dit effect levert ook een interessante invalshoek op in de discussie over uitzend- en mediarechten van sport. Partijen als bijvoorbeeld the Premier League en ook de Eredivisie, rechtenhouders van gewilde content, speuren het web af naar ongeoorloofd gebruik van de beelden van hun sport en hun sporters. En trachten dat te verbieden en overtreders aansprakelijk te stellen.

Dat valt te begrijpen als je weet welke enorme bedragen worden betaald door bijvoorbeeld BSkyB, Sport1 en Talpa om die rechten te verkrijgen. Maar je als rechtenhouder slechts concentreren op 'overtredingen' is kortzichtig.

Want YouTube c.s. is juist ook een geweldig promotiemiddel voor sport. Door de 'vrije nieuwsgaring' op het net wordt het bereik van en de aandacht voor de sport(organisatie) vergroot. En dat kan nieuwe groepen consumenten weer aanzetten tot verdere consumptie (wellicht in een betaalde vorm).

De prachtige goal van Van Hooijdonk tegen Galatasaray zag ik op YouTube. Hetzelfde geldt voor de goals en moves van Van Persie in de Engelse competitie. Inmiddels ken ik ook de skateboardende tweeling Puehse. En weet ik hoe enorm hoog de golven zijn bij 'Jaws', waar topsurfers hun leven wagen. (moet je even zien). Mede mogelijk gemaakt door Billabong.

De interesse is gewekt en de volgende stap is het kopen van een DVD, game, magazine, merchandising, de highlights op de mobiele telefoon of een kaartje in het stadion.

De vrije verkrijgbaarheid van sportcontent is zeker interessant voor (sport)merken die wereldwijd willen groeien. Het is de uitdaging voor de sport(rechten)wereld hier de juiste formats voor te vinden. Met de platenindustrie als voorbeeld hoe je de kracht van internet kunt onderschatten.