Voorlichters en journalisten

Vorig jaar vroeg Communicatie professionele woordvoerders via een online-enquête naar hun ervaringen met de pers.

De pers kwam er bekaaid af.

Nu ben ik journalist, dus ik sta aan de andere kant van de lijn. Een goede vriend van mij is een communicatieman bij een middelgrote Noord-Hollandse gemeente.
Hij staat dus aan de andere kant van de lijn.

Ik had hem deze week even aan de lijn. We bellen elke week even.

Hij moet zijn frustratie ventileren. ‘ Jij bent journalist, maar toch ook verbonden met Communicatie?’ Vervolgens brandt hij los over zijn dagelijks ervaring met de pers. Gedurende een half uur luister ik ademloos. Als we afscheid nemen, blijf ik met een knagend schuldgevoel zitten. Is het werkelijk zo slecht gesteld met Nederlandse journaille?

Journalisten bellen hem alleen als ze slecht nieuws willen horen.
‘Mijn persberichten over goede dingen die we doen, hebben geen enkele zin. Het wordt niet opgepikt. Maar zodra ze horen dat er iets mis is, hangen ze aan de lijn.

‘Deze week is er asbest op een terrein gevonden. “Wat gaat de gemeente eraan doen?”? vraagt de pers. Als ik antwoord, dat we het zelf nog maar een paar uur weten en moeten onderzoeken hoeveel asbest er is gevonden, praat ik in het luchtledige. We krijgen geen ruimte en tijd om iets te onderzoeken voordat we iets kunnen zeggen.

' “Levert het gevaar op voor de volksgezondheid?”?, is de volgende vraag.  “Nee”? , antwoord ik, “ want het is braakliggend terrein.”? Ik praat tegen dovemansoren. Sensatie willen ze.’

Ik ben erg benieuwd naar persoonlijke ervaringen van communicatieprofessionals.
Ik sluit mij graag aan bij de oproep van Joost Ravoo:
‘Waarom lees ik van mijn collega-bloggers nooit iets uit de eigen keuken? Hebben jullie geen spannende accounts of issues te managen? Of voelt het veiliger om lekker over andermans zaken te praten?’

Laat van jullie horen!

Uit niet alleen jullie frustratie, maar draag ook bij aan een beter vak! Voor communicatieprofessional en journalist :-)