Woensdag 22 juni 2011 heeft de Tweede Kamer alsnog de aangepaste Telecomwet aangenomen, inclusief alle reeds aangenomen amendementen. Op 21 september stemde de Kamer al voor amendement 39 van Van Dam en Van Bemmel.
Dit amendement vereist dat 'eenieder die door middel van elektronische communicatienetwerken toegang wenst te verkrijgen tot gegevens die zijn opgeslagen in de randapparatuur van een gebruiker dan wel gegevens wenst op te slaan in de randapparatuur van de gebruiker' daarvoor ondubbelzinnige toestemming verkrijgt. Kortom: geen cookies zonder toestemming. Partner Piet Hein beschrijft op pakkende wijze hoe afgelopen weekend ‘de cookie’ zijn leven beheerste:
Niets vermoedend een paar schoenen - gympjes om precies te zijn - op internet bekeken. Word ik vervolgens onophoudelijk achtervolgd door mijn eigen winkelwagentje...
Ondanks dat ik in het vak zit, is het een bizarre ervaring. Uit de drieduizend zeshonderd en een en zeventig paar schoenen heb ik vrijdagavond vijf paar schoenen op mijn shortlist gezet en in het winkelmandje van de plaatselijke Zalando geplaatst. Met als doel, dan kijk ik er morgen nog eens naar en maak dan wel of niet een keuze. Toen ik de Zalando winkel verliet begaf ik mij via Google naar een website in de verenigde staten om mijn favoriete radiostaion (DI.fm) in New York te beluisteren. Out of the blue, glijen mijn net bekeken schoenen op de betreffende site voorbij. En ondanks dat ik de techniek van retargetting begrijp, is het toch een wonderbaarlijk fenomeen. Niet alleen de vijf paar schoenen die ik mijn mandje had gelegd bij Zalando zoomen in een carousel voorbij... In de tweede floating banner komen de witte gympen voorbij waar ik - toegegeven - ook heel even naar gekeken heb. En dan voel je je toch een beetje betrapt. Of is het de digitaalste manier van service? Eenmaal terug uit de VS check ik het laatste nieuws op nu.nl. En ja natuurlijk. Op de rechterflank staan mijn vijf schoenen boven elkaar naar me te zwaaien. En dan ontstaat er toch een soort van band. Eigenlijk zijn ze alle 5 heel heel erg trouw. Ze gaan immers nu al met me mee, waar ik ook sta!
Aan het eind van de volgende dag kan ik het internet niet op of ik word weer achtervolgd door mijn winkelwagentje. De twijfel slaat toe. Ben ik het slachtoffer van een digitale stalker geworden? Of ben ik gewoon blij 'mijn schoenen' weer te zien? Kriebelt de transactiebehoefte? Of wil ik er gewoon van af? Af van het met niets tegen te houden razende winkelwagentje? Hoe dan ook, ik bestel 4 van de 5 paar schoenen die zelfde avond nog. Om het vervolgens recht te praten met het beeld van de abri's die me al een week lang in ieder bushokje beloven dat het ook SALE bij Zalando is.
De hierop volgende nacht was ronduit verschrikkelijk. Niet omdat ik wakker lag van het feit dat ik net voor 258 euro 4! paar schoenen had gekocht, dat was immers voor het eerst in 2,5 jaar. Nee, ik heb de hele nacht gedroomd van de achtervolging door een winkelwagentje. Niets ontziend en meedogenloos werd ik achterna gezeten, opgejaagd en uiteindelijk gevangen genomen door een heus winkelwagentje.
En dan word je wakker.
Maar wat is nu het moraal van het verhaal? Als cookies ons als adverteerders helpen om relevante en gerichte communicatie te ontwikkelen, dan is dat toch alleen maar in het voordeel van de consument? Of hebben we met cookies in de hand een nieuwe vorm van interuption marketing (Seth Godin) ontwikkeld – die nog opdringeriger is dan tv –of buitenreclame? Het blijkt maar weer een hoe moeilijk de balans is tussen het bouwen van een relatie met onze klant/ zinvolle interactie en keiharde spam. Want ik denk dat PH de actie van Zalando zo heeft ervaren. Al heeft het wel gewerkt.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!