Wat hebben we gelachen om de gekkies die dachten dat de wereld zou vergaan, toen op de morgen van 22 december 2012 de bleke winterzon opging alsof er de dag ervoor geen oeroude Mayakalender teneinde was gekomen.
De magnetische polen lagen nog onwrikbaar op hun ijskoude plaats, net als de tektonische aardplaten. De caldera van Yosemite was niet spontaan uitgebarsten in een allesverzengende wereldbrand. Nergens was een vloedgolf aan de horizon te zien die het Vrijheidsbeeld zou kunnen verzwelgen, laat staan de Mount Everest.
Er was geen meteoriet die met zijn drakenstaart van vuur en ijs onze aarde kwam geselen of een pestepidemie die ons in een orgie van builen en pus gillend naar een pijnlijk einde bracht. Toch denk ik dat de Maya’s het vergaan van de aarde goed hebben voorspeld.
Alleen is het stervensproces een saai, sluipend en pijnlijk proces in plaats van een spectaculaire Hollywood blockbuster. Een terminale ziekte in plaats van een dodelijke hartaanval. Want dat onze aarde doodziek is, is duidelijk.
Van onze oceanen is niets meer over dan een plastic soep vol afgedreven wensballonnen. Van alle zoogdieren is door ons toedoen zo’n 40 procent uitgestorven. In Afrika zijn miljoenen mensen op de vlucht voor dodelijk geweld.
De aarde verschroeit, oogsten mislukken en er wordt weer openlijk gesproken over een derde en laatste nucleaire wereldoorlog.
Gaat het met de buitenwereld bar slecht, met onze reclamewereld gaat het niet beter.
Het ooit zo trotse PMSVW/Y&R, waar Paul Meijer op tafel danste en Mazda het coolste merk ter wereld maakte, is gebroken, de kruimeltjes zijn voor de Belgen.
De kwetsbare schoonheid They is eveneens kapot. Het bureau van de laatste mooie Nederlandse commercial, die voor RVS met de zwevende paraplumannen, is niet meer.
En Orchestra? Die speelden door zolang ze konden. Maar toen het water de trompetten inliep en de zangers tot aan de lippen stond, moesten ook zij er het zwijgen toe doen.
Zoals zovelen die hen voorgingen kopje onder in een cynische zee van liefdeloze adaptaties, verdwenen budgetten en klanten die het zelf wel kunnen.
Samen met alles waar we trots op waren de ideeënloze diepte in.
Deze column staat in Adformatie #8 (17 april 2015)
