Er is deze week veel te doen over vrouwen in de creatieve top. En inderdaad, je ziet ze bar weinig in de reclame. En dat voor een sector die vooruitstrevend hoort te zijn.
Cultuurshock
Mijn allereerste cultuurshock: in 1991 reisde ik van San Diego naar Tijuana. Direct na mijn eerste stap in Mexico werd ik verwelkomd door honderden amigo’s. Die mij en vooral mijn portemonnee erg aardig vonden.
De tweede cultuurshock beleefde ik twee jaar later: ik ging naar het hart van The Bronx om hiphop-platen te scoren. Ik werd besprongen door dealers, pimps en hustlers.
De derde cultuurshock: toen ik op mijn 31ste - na zeven jaar ober te zijn geweest op de internationale trein - overstapte naar de creatieve sector. Ik begon bij 5D. En ik schrok me de tering. Geen Surinamer, Turk of Marokkaan te bekennen. Geen Molukker. Geen kleur. Niks. Dit was eng. Dames zag ik wel. Van de ontwerpers - het creatieve hart van het bureau - was zelfs 50 procent vrouw. Kon ik even bijkomen van de schrik.
15 heren, één vrouw
Vier jaar later verkaste ik naar BBK. Daar ging het al meer richting reclame. Wel vrouwen op account. Niet op creatie. Bij mijn derde en laatste bureau TBK werd het pas écht reclame. In de vier jaar dat ik er werkte, werd de creatieve afdeling bemand door zo’n 15 heren, waarvan ik er natuurlijk ook een was, en één vrouw.
Geen cultuurshock
Het enge was: ik voelde geen cultuurshock meer. Ik was dé 100 procent Nederlandse mannenwereld geworden. En ik zag niet meer dat het raar was. 11 freelancejaren later is er weinig tot niets veranderd.
Ik heb zo'n 50 bureaus van binnen gezien. Bijna overal is het, overigens zeer gezellig, een hengstenbal. Zeker aan de top. De reviews gebeuren eigenlijk altijd door een man. Of mannen. Zeg maar in 99 procent van de gevallen. Niks mis mee.
Maar is dat raar? Eigenlijk best wel. Zijn vrouwelijke creatieven minder? Nee toch. Kunnen ze geen leiding geven? Natuurlijk wel.
Waarom?
Waarom staan er dan zo weinig vrouwen aan het creatieve roer? Is het omdat de posities allang geleden bepaald zijn? Omdat de reclamewereld misschien wel zo ouderwets is als het woord reclame zelf? Omdat leiderschap een masculien woord is? Omdat vrouwen minder testosteron hebben? Of omdat ze baby's kunnen krijgen? Er zijn vast mensen die er op afgestudeerd zijn, maar ik weet het antwoord niet.
Kijk om ons heen. Overal zie je meer en meer vrouwen aan de top. In het bedrijfsleven, in de culturele sector. En gelukkig ook steeds meer in de politiek. Dit laatste geeft mij best een veilig gevoel. Want grote ego’s, grote monden en grote piemels hebben ook dit jaar weer tot grote oorlogen, grote conflicten en grote, domme beslissingen geleid.
Dan de creatieve industrie. In de beeldende kunst - ik ben zelf opgegroeid in een kunstgalerie - floreren voldoende dames. Dumas, om maar een voorbeeld te noemen. Design? Best feminin. Muziek? Redelijk verdeeld met Rihanna en Beyoncé in de Arena.
15 procent
Terug naar de reclame. Of terug in de tijd? Het honk voor creatieven en broedvijver van CD’s, is de ADCN. Heb even snel geteld. Onder de pak ’m beet 560 leden tel ik 70 vrouwenvoornamen. Da’s 15 procent. En zover ik weet, zijn er vier bureaus met in ieder geval één vrouwelijke CD.
Zo wordt de hele wereld steeds meer keurig netjes M/V verdeeld, behalve in de creatieve top van de reclame. Juist de sector die vernieuwend, vooruitstrevend en hip hoort te zijn, loopt in dat opzicht hopeloos achter.
Ik ben geen vrouw, maar ik denk wel dat het tijd is voor verandering.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!