‘Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn’, zei mijn wijze oma altijd. Of ze verzuchtte ‘de jeugd wordt verspild aan de jeugd’. De Fransen zeggen het nog mooier:
Si jeunesse savait et si vieilesse pouvait. Vrij vertaald betekent dat zoiets als: ‘wanneer de jeugd het wist en de ouderdom het kon..’ Ook in het reclame-, marketing- en televisievak is de primaire doelgroep vaak tussen de 25-49 jaar. Jong is fris, leuk en aantrekkelijk. Boven de vijftig wordt al snel gezien als oud, saai, kleurloos, voorbij, niet echt interessant meer…
Ik moest daar aan denken toen ik hoorde dat de Rolling Stones met Mick Jagger (80), Keith Richard (79) en Ronnie Wood (76) een nieuwe plaat hebben uitgebracht: ‘Hackney Diamonds’. Volgens kenners is dit zelfs één van de betere platen die de Stones ooit hebben uitgebracht. In Nederland openden dertig platenzaken (als vanouds) midden in de nacht hun deuren voor de honderden fans van de Rolling Stones, die als eersten het nieuwe album wilden bemachtigen. De platen vlogen met honderden tegelijk de deur uit volgens de platenverkopers. Vergezeld van een uitgekiende, maar vooral ook ongekende marketing- en pr-campagne (vrijwel alle Nederlandse dagbladen plaatsten een dag later hun lovende recensies van de nieuwe plaat van de Stones in hun krant) kan het vrijwel niemand zijn ontgaan: Hackney Diamonds van de Stones is wereldkundig gemaakt en de geruchtenmachine over een op handen zijnde wereldtournee kan weer beginnen.
Een droomscenario voor iedere marketeer lijkt mij.
Ik vind dat fascinerend. Drie bejaarden mannen, die de muziekwereld nog steeds in vuur en vlam weten te zetten. Dit is het verhaal van de eeuwige jeugd en hoe je op je 80ste nog steeds impact weet te maken. Niet omdat je je gezicht vol botox hebt gespoten, je lijf hebt strakgetrokken en je lippen hebt gevuld met fillers, maar omdat je iets doet wat je goed kan en wat je graag doet. Drie heren die hun kunstjes perfect beheersen en blijven opvoeren, ongeacht hun leeftijd of hun lichamelijke conditie. Vanuit vriendschap. En vooral, met veel oprecht plezier, zo blijkt.
Volgens de kenners vormt dit nieuwe album één grote aangename verrassing en klinkt er een ongedwongen geestdrift door de muziek heen. Er zijn elf nieuwe zelfgeschreven tracks te vinden van Mick Jagger en Keith Richard, waarvan er één zelfs al tot een van de ‘allerbeste Stones Songs’ wordt gerekend; ‘Sweet Sounds of Heaven’. Een daverend duet van Mick Jagger met Lady Gaga. Volgens een lyrische recensent halen Mick Jagger en Lady Gaga in dit ‘ijzersterke duet’ het allerbeste bij elkaar naar boven. Mooi om te lezen vind ik dat, en terwijl ik dit schrijf, luister ik naar deze ballad tussen Jagger en Gaga. Inderdaad een aanrader.
Waarom? Omdat het nummer levensvreugde uitstraalt. Omdat je er een blij gevoel van krijgt. Omdat je hoort dat ze er beiden plezier aan beleven. Het is echt. Er zit leven in. Het nummer is niet oppervlakkig en commercieel in elkaar gezet (het duurt maar liefst 7 minuten, volgens de commerciële wetten (te) lang) maar heeft iets wat tegenwoordig uniek is, bezieling en diepgang. Er zit een doorleefde sound in met een rauw randje, en dat maakt het sowieso aantrekkelijk om naar te luisteren. Rauw is lekker, niet perfect is herkenbaar en dus verleidelijk.
Is het het nu-of-nooit-gevoel dat dit album van de Stones zo innemend maakt? Of is het letterlijk het gevoel van de deadline is in zicht, dus we geven het allerbeste wat we hebben?
Eigenlijk geeft Mick Jagger zelf het antwoord in het nummer ‘Sweet Sounds of heaven’.
You can’t have a light, without a little shadow, yeah
Let the old still believe, that they’re young…
Ik geloof hem….
Het leven is niet perfect, en dat hoeft ook niet om er oprecht van te kunnen genieten.
