2020. Nog een paar dagen en dan mogen we dit onvergetelijke jaar eindelijk afvinken en kunnen we vooruitkijken op een jaar vol herkansingen. Was 2020 echt zo een heftig jaar? Ja! Was het een jaar dat we maar beter zo snel mogelijk uit onze geheugens kunnen wissen? Zéker niet!
Het begin van het nieuwe decennium was als een beginnende lente, de frisse lucht van januari zat vol met hoop voor een nieuw begin vol inspiratie voor stappen die we nu eindelijk eens moesten gaan nemen. Maar het liep anders…
Wanneer we straks tijdens een ingetogen oudejaarsnacht een koude oliebol wegspoelen met een slok veel te dure champagne (want dat hebben we wel verdiend na dit klote jaar), een blik uit het raam werpen, in de hoop een verdwaalde keukenmeid, die alle frustratie van 2020 eruit gilt, te kunnen waarnemen, denken we stilletjes terug aan het jaar dat ons zo teleurstelde.
Nieuwe generatie
Hier in Amerika verliep dit jaar mogelijk nog meer tegen alle hoop en verwachtingen in dan in de rest van de wereld. De komende vier jaar lachten de zittende president stralend toe, geen enkele tegenkandidaat stond zijn herverkiezing nog in de weg. Amerika was en bleef de nummer één van de wereld, het land van de onbeperkte mogelijkheden, het land waar alles groter en beter kon. Maar we vergaten in onze hoop en dromen voor de toekomst de nieuwe generatie volwassenen. De Generation Z, die op weg naar volwassenheid van het etablissement, het systeem van patriarchisme, seksisme en racisme vol onbegrip hadden aanschouwd. Ze groeiden op in een moderne tijd waar deze vanzelfsprekendheden helemaal niet meer pasten en moeten in hun diepe onderbewustzijn hebben gedacht “nope, dat moet anders”.
Stoelpoten
Ze zaagden aan de stoelpoten die conservatieve, witte mannen al veel te lang bezet hielden. Ze sleepten de perverselingen die zich aan hen hadden vergrepen in ruil voor roem en rijkdom voor de rechter. Ze staken een middelvinger op naar de eeuwenoude Second Amendment die hun scholen veranderde in slagvelden voor gefrustreerde medescholieren in het bezit van een volgeladen AR-15. Ze weigerden nog langer toe te kijken hoe zwarte levens er niet toe deden. Door het hele land bestormden zij de straten om te protesteren tegen anti-zwart racisme. Hun no justice, no peace ontwaakte de rest van de wereld. En ze gingen stemmen, massaal, de vrouwen kordaat voorop. Zij verkozen in die wereld waarin alles anders liep de dochter van migranten tot vicepresident. De dochter die vanuit haar kinderwagen zag hoe haar jonge ouders de straten bestormden, net zo vastberaden als die nieuwe generatie dat in het onvergetelijke jaar 2020 deden, voor een eerlijkere wereld. Miljoenen jonge meisjes zagen hoe deze dame, een rolmodel, een hedendaagse prinses die het liefst ‘nee’ als ontbijt consumeert, haar nieuwe positie accepteerde. Zonder schroom, zelfverzekerd, gekleed in symbolisch wit, een vrouwelijke stropdas sierlijk om haar hals gestrikt.
Het jaar 2020 is onvergetelijk. Een onvergetelijk begin van het nieuwe normaal.
Lees ook: Representation matters
