Hiep hiep hoera, de wereld vergaat!

De Volkskrant bericht vandaag over een brief van young professionals die de top van het bedrijfsleven oproepen om in dialoog en samenwerking te strijden voor duurzaamheid. Het (burger)protest heeft vandaag de dag steeds vaker een aantrekkelijk, beschaafd en positief karakter. Zie ook het ludieke protest van de Stoere Vrouwen die lekker willen shoppen, maar dan wel met aandacht voor mens, dier en natuur.

Of de Londense movement van WeAreWhatWeDo die in kleine stapjes de wereld beter willen maken. In Global Cool schaart de entertainment industrie zich achter het milieu, en ook de vakbondsjongeren van de FNV zijn hip.

De wereld verbeteren en positivisme gaan hand in hand, logisch, maar toch heeft het iets geks.

Dat hippe kennen we van de jaren zestig. Min of meer dezelfde boodschap, min of meer dezelfde stijl. Maar toen was de vórm van het protest heel duidelijk tégen de gevestigde orde. En vandaag de dag lijkt het erop dat de tegenbeweging juist heel erg mee gaat met die gevestigde orde. Het protest is nauwelijks te onderscheiden van een reguliere campagne voor nieuwe chips.

Het zal een teken van de tijd zijn. De hippies van toen zijn immers de vormgevers van de maatschappij van nu. En die nu-generatie, zo blijkt uit diverse onderzoeken, is meer van samenwerking dan tegenwerking. Meer van pragmatisme dan idealisme.

Anti is uit. Pro is in. En dan ook nog graag een beetje leuk.

De vraag is of al dat positivisme ergens toe leidt. Dilemma. Veranderingen, zo heb ik geleerd, beginnen met een gevoel van urgentie. Een pijnprikkel. Maar pijn wil de mens nou juist vermijden. En een beloning schijnt goed gedrag te stimuleren.

Opgegroeid als we zijn met marketing en reclame, is dat dus misschien wel de nieuwe stijl van het protest. Maar soms is het toch wel verlangen naar het onderscheidend vermogen van het tegengeluid. Dat is óók marketing.