Iedereen bij dat veel te grote reclamebureau, vreet van hun uitgebuite junioren

Het junior team

Juniorenpoep. Zo noemde men vroeger de opportunistische one-offs die verkocht waren aan een merk dat niet op de klantenlijst van het reclamebureau stond. Zonder opdracht. Laat staan een probleemstelling. Het ging puur om het vullen van de prijzenkast. Het leidde soms tot een festivalschandaal (de hilarische ‘I wanna fuck you in the ass’ TVC van de broertjes van Gijzelen schiet me te binnen). Meestal reden voor vakjury’s om het werk te diskwalificeren, of tenminste te degraderen van geheid goud, naar doorgezwijnd brons. Die tijden liggen achter ons. Juniorenpoep leverde kortgeleden een Grand Prix’ in Cannes op. Een Black Pencil bij D&AD, zelfs. En goud bij bijna alle overige award shows. Iemand werd er ‘meest invloedrijke reclameman van Nederland’ mee gekroond. Ik heb het hier natuurlijk over kinderlokkerlokster Sweetie. Terre des Hommes was immers geen opdrachtgever bij Lemz. Een one-off ook, zo bleek uit de uiterst gemakzuchtige follow up, een megamastuiting (‘online verleiding is geen kinderspel’) die tot voor kort bij Schiphol hing. Geen klant, geen opdracht, geen campagne; Juniorenpoep.

Maar alle seniors die tijdens het lezen zitten te gnuiven moeten zich heel snel gaan schamen. Sweetie was een idee dat we allemaal gemaakt hadden willen hebben. Ik hou van pro-actieve ideeën. Eventueel zonder opdrachtgever. Het is juist arrogant van die seniors die weigeren in beweging te komen als er geen briefing en budget ligt. Hervonden wij senior creatieven maar wat vaker de junior in onszelf om zomaar wat te maken. Omdat dingen maken zo leuk is. Of omdat je iets teweeg wil brengen. Nam zo’n omhoog gevallen accountman, wat bijna elke bureaudirecteur is, maar vaker een los idee onder zijn arm om het ouderwets gedreven te verkopen.

Dit vak bestaat namelijk bij de gratie van junioren en hun ‘ideetjes’. Elke creatief directeur, elke strateeg, elke bureaudirecteur (die zomaar zesmaal het salaris van een junior team kan verdienen), de gehele back office van dat veel te grote reclamebureau, vreten van hun uitgebuite junioren. Hun uurloon gaat eveneens makkelijk zesmaal over de kop voordat het aan de klant wordt doorberekend, een winstmarge van 600%, mind you. Onderbetaald of niet, de hoop van het bureau en het vak rust op hun knokige schouders.

Neem twee nieuwe vakbroers, kersverse Willem de Kooning Academie alumni, de Gebroeders Janssen. Wat mij betreft nu al de mannen van het reclamejaar. Met 5 ADCN en 2 SpinAwards nominaties, en gisteren verkozen tot Students of the Year 2014 Worldwide bij YGA, waar ze ook goud mogen ophalen voor hun Verbroeders Janssen campagne. Ze zijn nog geen jaar geleden afgestudeerd maar maken in hun eerste jaar als junioren meer dan alle senioren van hun eerste stagebureau, Etcetera, bij elkaar opgeteld (en vermenigvuldigd).

Ik weet dat het voor Bas en Koen Janssen bij N=5 wel goed zit met hun begeleiding en waardering. Maar bij de meeste bureaus, waar de nadruk zo op senioriteit ligt, meestal jammerlijk resulterend in seniorenpoep, gaat men niet altijd even liefdevol met hun junioren om. Aan hen mijn hartenkreet: Koester de junior. Daar zit het goud en niet in de creatieve directie, de executive creative director of de chief creative officer die zichzelf hebben wijsgemaakt dat het oké is om hun naam overal bij te zetten.

 

Dit is deel II uit de blogserie Bureaufuncties. Deel I, 'De huidige generatie strategen verdient de zak' vindt u hier.