Ik heb het natuurlijk over Sinterklaas en zijn (in mijn tijd) Zwarte Pieten. Begin november reisde ik met mijn ouders en vier jaar jongere broertje het hele land door, om de intocht van dichtbij mee te maken. Natuurlijk alleen van de ‘echte’ Sint, z’n hulp-Sinten interesseerden me niet zoveel. Ik zag echt wel dat dat gewoon verklede mannen waren, maar de Sint op tv? Die wist alle kindernamen uit z’n hoofd! Die was echt, dat kon niet anders.
Elk jaar zat ik weer aan de buis gekluisterd. De sneeuw viel, ik kreeg een kopje warme chocolademelk en een handje pepernoten. Zou ‘ie wel echt komen? Je zou zeggen dat de Sint en z’n honderden hulpjes wel enig verstand hebben van logistieke kennis en een strategische planning. Niets bleek minder waar…
Je had één taak
Het ene jaar had cadeautjespiet de cadeautjes niet goed ingepakt, dus moesten ze in Spanje blijven om nieuw pakpapier te zoeken. Een typisch gevalletje ‘you only had one job!’, maar goed, ik streek met mijn hand over m’n hart. Uiteindelijk kreeg ik toch wel die Barbie waarvan het haar onder water van kleur veranderde.
Het andere jaar kreeg ik een hartverzakking toen ik op het Sinterklaasjournaal zag dat de boot van de altijd goedgemutste man verkeerd was gevaren. Hoe dan? Natuurlijk had hij het op tijd door, zodat Pakjesboot 12 z’n koers veranderde en alsnog op tijd aan kwam. Eind goed, al goed.
Zelf Zwarte Piet spelen
Later, toen mijn kleinste broertje was geboren, heb ik zelf nog weleens Zwarte Piet gespeeld. Je kon immers niet zoveel fout doen, had ik geleerd van het Sinterklaasjournaal. Dus ging ik op 5 december als 14-jarig meisje met een vriendinnetje als Zwarte Piet langs bij m’n tante. Daar zat het hele gezelschap vol verwachting uit het raam te turen.
Het enthousiasme voelde je van verre en eenmaal binnen vermaakten we mijn familie met allerlei pietendingen. Vet leuk, lekker met pepernoten smijten en rommel maken. Ik ben van nature onhandig en nu paste ik mijn pietenkarakter gewoon aan naar ‘onhandigheidspiet’. Little did I know dat mijn tweejarige broertje een uitstekend gehoor had… Hij vroeg met z’n kleine kinderstemmetje namelijk “Ben jij Esmée?”. Vanaf toen heb ik de rest van de avond met een heel zware stem gepraat.
Als ik hem er nu naar vraag weet hij niet waar ik het over heb. Gelukkig heb ik zijn jeugdsentiment dus niet verpest. Wel had ik het Pietenbestaan toch een beetje onderschat en heb ik het voorgoed vaarwel gezegd. Sorry, Sinterklaas!
Vanaf 13 november is het Sinterklaasjournaal weer te zien op NPO Zapp. Komt het ook dit jaar weer goed? Vast!
Esmée de Klerck
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!