Zo is het hot en zo weer not. Vorige week buitelden de media nog over elkaar heen omdat zowel Eurlings als Bos te kennen gaven dat ze meer aandacht wilden besteden aan gezin en relatie. Boegbeelden op zoek naar balans? Daar zitten zeker sterke vrouwen achter. Er werd gespeculeerd of Camiel nu thuis op de bank geketend wordt en of Wouter straks de dagen vult met bakfietsritjes van en naar school. Alsof dat balans is??? Eerst die stortvloed van publieke lof, feministische hulde en landelijk cynisme en nu weer de totale stilte. Het bevestigt eigenlijk maar één ding: de balans bestaat niet. En daar heeft men het knap moeilijk mee.
De redactie van de Pers besteedde vorige week maandag alleen al acht artikelen over het onderwerp balans werk-privé. Plus één hele advertentiepagina met een post-it waarop stond geschreven: ‘Sorry, deze pagina kwam niet af. We wilden dit weekend wat tijd aan onze kinderen besteden. Redactie De Pers.’ Zouden ze het echt gedaan hebben? Iets leuks met hun kinderen? Of moet ik in dit opzicht oer-feministe Ciska Dresselhuys gelijk geven, die bij Pauw en Witteman de discussie over de geloofwaardigheid van Eurlings en Bos boud beslechtte met: ‘Luister, ik heb al veertig jaar ervaring met mannen die van alles beloven en dat niet doen.’ Een grap? Dan hoop ik dat ze hard gelachen hebben om hun kwinkslag, die volgens de eigen tarievenkaart €21.850 kostte.
Mannen koketteren ermee, maar de balans werk-privé wordt vooral – en mijns inziens ten onrechte - gekoppeld aan vrouwen. Van publieke discussies over kinderopvang tot tijdschriftthema’s; ik word doodmoe van die ‘We-gaan-de-vrouwen-het-leven-makkelijker-maken’- initiatieven. Het gaat om het optimaliseren van resultaat. Hoe kun je als eenheid alles zo goed mogelijk combineren? En wat doe je met verstoringen op dit optimale model? Als de wereld maakbaar is en een gezin een kwestie van ‘goed organiseren’, wie organiseert dan die Mexicaanse griep erbij? Of de extra serie wasgoed bij een luizenplaag? Daarom alleen al moet je met zijn tweeën werken. Dat je ook al die ellende gelijkelijk kunt verdelen. Ongelijke inkomsten? Dat moeten wij vrouwen gewoon beter onderhandelen. Maar gelijke lasten. Daar ga ik voor. Dat is een haalbare en houdbare balans.
Gelijke lusten of gelijke lasten. Hoewel de insteek geheel anders is, vraagt maatschappelijke kentering eenzelfde aanpak. Het gaat om een structurele mentaliteitswijziging, die reeds in de jaren ’60 van de vorige eeuw is ingezet. En ja, natuurlijk helpt het dat mannen als Eurlings en Bos dergelijke statements maken. Ik hoop ook dat ze met hun talent vooral niet te lang op die bank blijven zitten, maar met hun vrouwen een betere balans vinden. En ik hoop dat ze veel publiekelijk blijven zuchten over het leed dat ze in die pogingen tegenkomen en hoe ze dat oplossen. Zodat we hen regelmatig in het nieuws terugzien en met hen de eeuwige zoektocht naar balans.
‘Zien eten doet eten’ zeggen ze op het kinderdagverblijf van mijn zoon. Het is een bekend verschijnsel. Maar is het dan ook niet zo in de verdeling van werk en zorg? Zien combineren doet combineren? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de combinatie werk-privé als een zwaardere last wordt gezien naarmate mensen zich in die worsteling eenzamer voelen. In een netwerk van gelijken wordt niet alleen de middellijn verlegt, maar kan men ook beter bij elkaar terecht met vragen. Nieuw gedrag vraagt bekrachtiging en rolmodellen hebben daarin een belangrijke bijdrage. Ik wens de Heren Eurlings en Bos dan ook een warm welkom terug op aarde. Wie volgt?
Emilie van Rappard
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!