Verhoging van de pensioenleeftijd leeft enorm bij de bevolking. Niets nieuws, maar gisteren werd ik er hard mee geconfronteerd. Ik bracht via een persbericht onderzoeksresultaten naar buiten over de verwachting van werknemers dat de pensioenleeftijd binnen 10 jaar verhoogd zal worden. Naast de gebruikelijke telefoontjes van journalisten belde ineens een aantal willekeurige burgers die zich beklaagden over het bericht, ook kwamen er tot na twaalven e-mails binnen. De toon was op zijn zachtst gezegd onvriendelijk. “Ik wens u veel stres toe in uw arbeid op 67 jarige leeftijd”?, aldus een van de mails.
Ik ben daar eerlijk gezegd wat huiverig voor. Ik constateer de afgelopen twee jaar een toename van dergelijke reacties. Verliezen mensen door alle digitalisering niet enorm het verschil tussen de functionaris en de privé-persoon uit het oog? En wat doe je eraan? Mensen typen hun primaire gevoelens op en drukken op ‘verzenden’.
Eerlijk gezegd zit ik niet te wachten om ’s avonds om tien uur nog iemand rustig uit te leggen dat het onderzoeksresultaten zijn en niet mijn mening. Onvriendelijk worden heeft geen zin. En mijn nummer onder persberichten vandaan halen, lijkt me ook niet handig. Het zal wel een kwestie van wennen zijn. En het is inderdaad ‘gewoon mijn werk’. Maar nadat ik vorig jaar regelrechte dreigmail ontving na een tamelijk genuanceerd verhaal in het FD, ben ik toch minder laconiek over dit soort zaken. (Hoewel mijn verhaal natuurlijk niets voorstelt in vergelijking met wat mede commblogger Ravoo voor reacties krijgt.)
Wie iets toe te voegen heeft aan dit bericht, svp niet bellen, maar hieronder een bericht achterlaten.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!