Er zijn grenzen!

Iedere creatief kent die eeuwige spagaat. Werk maken voor die klant waar je niet achter staat. Omdat het slecht is voor de natuur, funest is voor de gezondheid of gelijk staat aan onethisch graaigedrag.

Weiger je zo’n klus dan? Tuurlijk niet. Zeker niet als je freelance bent. 'Nee’ zeggen tegen een klus is ’nee’ zeggen tegen het bureau en ’nee’ tegen al hun klanten.

Zeg je ’nee’ tegen sigaretten? Eeehhhhh…..

Ooit rolde ik een campagne voor lange vloei. We begonnen met een onderzoek. Onvergetelijk. Vooral omdat we na afloop alles waren vergeten. Wat ik mij nog wel vaag herinner, is eigenlijk niks.

Bier? Banken? Snoep? Chips? Verzekeringen? Frisdrank? Auto’s? Benzine? Wat verkocht moet worden, verkoop je.

Maar er zijn grenzen. Dat heeft niets met goed of fout of ethiek te maken. Veel meer met liefde. Hartstocht. Onvoorwaardelijkheid. De kleuren van je hart. In dit geval de kleuren van je voetbalhart.

Vorig jaar kreeg ik een klus van een copybroeder. Hij leeft Feyenoord. En mocht wat bedenken voor Ajax. Hij ging nog liever dood en passte de klus door naar mij. Hij hield zijn principes. Mijn hoofd werd wit-rood-wit van opwinding.

Een jaar later….

'Martijn, ik heb je naam via xx en die zegt dat je van voetbal houdt. Heb ik een mooie opdracht voor je. Wil jij puntje puntje doen voor merk X én PSV?' Mijn hart zei NEE. De reclamehoer in mij zei JA. Ik accepteerde de klus. 

Toen kwam het Oud Zeer. Het Eindhoven Trauma. Veroorzaakt door het verplicht - ik werkte nog bij een bureau - meewerken aan een campagne voor de stad. Ze hadden een imagoprobleem. Ik wist waarom. 

'Design Academy … Philips…. High Tech Campus…. bij jullie start alles. Maar je naam zegt dat alles hier eindigt. EIND-hoven. Klopt niet. Verander je naam in START-hoven. Stad waar alles start. Wereldwijde PR, de eerste stad die z’n naam verandert én het juiste signaal naar je stakeholders in de innovatie-industrie.'  Het werd NEE. En Philips vertrok naar Amsterdam.

De campagne bleef ondertussen JA. En zo vertrok ik met de trein (ik reed toen nog in de Toyota Corolla van mijn oma met poedel-sticker achterop - als ik die voor de deur parkeerde werd ik sowieso niet serieus genomen) voor gesprekken met de ambassadeurs van de stad: Pieter van den Hoogenband (leuk!), Ivo van Hove (leuk!) én de commercieel directeur van PSV (bekend van het park). Ik kreeg spontane kramp toen ik het stadion betrad, herstelde enigszins bij de zeer vriendelijke rondleiding door de club én schreef vervolgens een warm verhaal over PSV. Auw.

Terug naar vorige week. Ik las de PSV-briefing en trok wit weg. Ik was een grens overgegaan. DE GRENS. Dit zou ik niet meer kunnen verkopen. Niet aan mijzelf. Niet aan mijn kinderen. Niet aan mijn familie. Ik zou oorlogen veroorzaken. Verbannen worden. Als straf ’Boooeeerrrruuuuhhhh Boooeeerrrruuuuhhhh' moeten zingen. Met PSV-shirt aan. In Vak 410.

Ik begon te beven. Mijn blik zocht steun bij de hond. Die van mij wegkeek. Ik pakte de telefoon, belde het bureau en brulde met supporters-volume 'NEEEEE'. Gevolgd door het meest warrige verhaal ooit, wat er op neerkwam dat ik het niet over mijn wit-rood-witte hart kon krijgen voor PSV te werken.

Nu zijn er meer copywriters die van voetbal houden. Ook van PSV. Eén daarvan ken ik goed en die wil de klus wél doen. Hij zei: 'Ik begrijp je, vuile #$%%$^^%^$%, maar kom maar door.' 

En zo zie je…. reclame en voetbal verbroedert.

Welke kleuren je hart ook heeft, je kan altijd bouwen op je creatieve maten als de grens echt in zicht komt.

Hand in hand, kameraden, noemen ze dat in Rotterdam. Iemand mee naar Ajax-PSV?