Tja, zou je nou zeggen dat er in tien jaar Ace & Tate veel veranderd is? Los van het feit dat het brillen(retail)merk als een raket is gegroeid? Niet echt eigenlijk. Of je zou het zo kunnen zeggen: Ace & Tate is consistent vast blijven houden aan het in het begin bedachte idee. De brillenmarkt moest worden opgeschud. Hoe? Door een kwalitatief goed product te bieden voor een goede prijs en ook de service op een goed niveau te houden. Klinkt eenvoudig, klinkt als een open deur zelfs, maar De Lange zag dat het er niet was en miste vooral transparantie. Want waarom moet ‘deze’ bril (verzint u er zelf maar een fancy merk bij), zoveel kosten? Niet uit te leggen.
Nog wat dozen
Ace & Tate, dat kantoor houdt in het wijkje achter Casa 2000 (vlakbij het Amstelstation), is nét verhuisd. Daar hoefde geen verhuiswagen aan te pas te komen, want het schoof letterlijk één pand op. Nu past alles weer en is er weer (kantoor)ruimte voor groei. Wat opvalt is dat – los van wat dozen onder de trap – het er een zeer opgeruimde indruk maakt. Net als De Lange zelf, die – net uit zijn vorige meeting – de trap af stormt, heel duidelijk spreekt (goed volume ook), in alles ‘recht-op-het-doel-af’ uitstraalt. Naar dingen raden, dat is hier niet nodig.
Op voorhand is bedacht dat we het een keer over een andere boeg gooien. (‘Ja, geweldig idee!’, vindt De Lange.) We komen eigenlijk alleen maar tips ophalen. Leestips natuurlijk, filmtips misschien, of wat er maar te tippen valt. Wat zijn zijn favorieten? Waarom? En ja, misschien toch, is daar een link te leggen met zijn werk? Met het merk? ‘Ik nam kritiek vaak persoonlijk op. Nu ik de Stoa toepas, ben ik in staat om het om te draaien.’
Omnivore lezer
‘Ja, ik ben een enorme lezer hoor. Een omnivore lezer ook. Van fictie tot non-fictie, van John Grisham tot David Sedarius. Die laatste heb ik trouwens net ontdekt, supergeestig. Recent heb ik Happy-go-Lucky van hem gelezen. Heerlijk intelligente humor.’
‘Een boek dat ik iedereen kan aanraden, is Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow van Gabrielle Zevin. Een bijzonder maar herkenbaar verhaal – dat lijkt zo simpel maar dat is het natuurlijk niet – en zooo goed geschreven. Het gaat over de vriendschap tussen twee game designers, Sam Masur and Sadie Green. Dit is zo’n boek waar je je compleet in verliest en waardoor je in een diep gat valt als je het net uit hebt. Echt een moment van rouw.’
Nog zo maar even twee boekentips van Mark de Lange
‘Ik lees altijd meerdere dingen door elkaar, een stapeltje op mijn nachtkastje. Ik zou zeggen, lees vooral Red Roulette van Desmond Shum, een autobiografische non-fictie-titel over een gozer die heel rijk is geworden in China, vooral door heel erg goed connected te zijn. Aan de top verkeren in China: macht, geld, corruptie, the works. Onvoorstelbaar verhaal.’
‘Nog een superspannend boek? De waargebeurde duik-thriller Shadow Divers van Robert Kurson. Een groep amateur duikers ontdekken een onderzeeboot uit de Tweede Wereldoorlog voor de kust van New Jersey Vervolgens moet vastgesteld worden om welke U-Boot het ging en daarvoor moet men veelvuldig het wrak in. Mega spannend Maar dan gaat er natuurlijk van alles mis. En dan te bedenken dat het non-fictie is!’
‘Ik citeer altijd graag uit het boek “The obstacle is the way” van Ryan Holiday. (Nederlandse ondertitel: ‘Klassieke principes om van tegenslagen kansen te maken’, red.) Je kan het lezen als introductie tot de filosofische stroming van het stoïcisme. Het is voor mij niets minder dan mijn “operating system for life” geworden. De basis ervan is dat er omstandigheden zijn die je niet kan beïnvloeden. De vraag is dan, hoe reageer je daarop? Heel kort door de bocht: probeer je te richten op wat je wel kan veranderen, zowel zakelijk als privé – en zeker ook op social media - anders wordt je gillend gek. Ik kon vroeger erg gefrustreerd zijn, dit heeft me ontzettend geholpen.’
‘Ik nam kritiek vaak persoonlijk op. Nu ik de Stoa toepas, ben ik in staat om het om te draaien. Kan ik iets opsteken van die kritiek? Kan ik er juist béter van worden? Ook in de covid-tijd heeft het me onwijs goed geholpen. Dat thuiszitten, dat wegzakken van de business. Het lukte me toch om niet boos te worden, het positief op te vatten.’
‘The Bear! Dat is een serie op Disney+ over een veelbelovende jonge sterrenchef, die wordt teruggeroepen om het familiebedrijf te redden: een smoezelige broodjeszaak die in níets het niveau haalt dat hij gewend is. Jaaa… ik ga daar helemaal voor omdat alles wat met lekker eten te maken heeft mij mateloos boeit. Het is ook zo goed geacteerd en gaaf geschoten met van die ontzettend lange shots waarvan je niet begrijpt hoe ze dat geflikt hebben…’
‘Die Carmen Berzatto, de hoofdrolspeler in de serie, is een echte perfectionist. Dat ben ik ook. Dat is niet dé reden dat ik de serie graag kijk, maar ik moet toegeven dat het wel een prettig punt van herkenning is.'
‘Dat mensen daar wel eens gek van worden, hahaha. Er is een grens aan wat mensen zich laten zeggen. Soms moet je als perfectionist pragmatisch zijn en niet álles aankaarten, maar dat is toch moeilijk voor mij hoor. De intentie om dingen te verbeteren, levert in ieder geval een gesprek op.’
‘Dat zit ‘m vooral in de kwaliteit van het product. Het was altijd al kwaliteit, maar nu is het echt top. Zonder meer vergelijkbaar – helemaal on par durf ik te zeggen – met dure merkbrillen. Kijk maar naar de detaillering, de rijkheid van het frame...’
‘Dekmantel (elektronische muziek, house, techno etc., red.) en Lowlands. Maar de tijden dat ik dagen achter elkaar all the way ging, liggen – met twee jonge kinderen thuis – achter me.’
‘Nee, ook met muziek ben ik een alleseter. Deze zomer ben ik bijvoorbeeld naar het concert “A tribute to Jeff Beck” in de Royal Albert Hall in Londen geweest. Dé gitaarlegende die geëerd werd door topmusici, waaronder Eric Clapton.’
‘Ja, maar ik ben ook een groot metal-fan. Sommige mensen houden dat geen vijf minuten vol, maar ik kan me bij die muziek juist heel goed concentreren. Ik zet het ook aan als ik focus op mijn werk nodig heb. Die associatie van agressie die mensen bij metal hebben, begrijp ik niet. Daar heeft het niets mee te maken. Het is gewoon heerlijk gitaarwerk.’
‘Als Metallica, Iron Maiden of Guns ’n Roses op tournee zijn, zal ik daar áltijd heen gaan. Een tijdje geleden heb ik zelfs zes concerten van het toernee van Guns ’n Roses bezocht. En ik ga veel naar hiphop en – zoals gezegd – naar elektronische muziek.’
Drie restauranttoppers volgens Mark de Lange
Restaurant Europa, een counter-restaurant met 26 krukken in Amsterdam-Noord
‘Verrassend, toffe ambiance, heel gezellig, rauw, bijzonder maar zonder gefröbel.’
Rijsel, klassiek Frans in de Marcusstraat
‘Een vaste waarde. Blijft steengoed.’
Scheepskameel, klassiek Europese bereidingen op het Marineterrein op Kattenburg
‘Zoveel kennis en kunde. Ontspannen en gastvrij.’
Ace & Tate als restaurant?
‘Kijk, het medische aspect van het aanmeten van een bril is erg belangrijk, maar we willen ook een gastvrije ervaring bieden. Retail moet verwelkomend zijn. Dat is niet altijd makkelijk, omdat het product an sich intimiderend kan zijn. Personeel is dus key. Bij sollicitaties kijken we vooral naar klantgerichtheid. Als iemand niet servicegericht is of geen empathie uitstraalt, wordt het lastig. In onze training leggen we de nadruk op niet-te-salesy. Misschien schieten we daar zelfs wel iets in door.’
‘Mijn mentor is Michiel Witteveen (voorheen Mirage Retail Group, het bedrijf achter onder meer Blokker, Intertoys en Big Bazar, red.). Hij is een grote inspiratie voor mij. Wat hij bij het voorheen kwakkelende Blokker voor elkaar heeft gekregen… Witteveen krijgt dingen heel snel voor elkaar, is heel duidelijk in communicatie – nee, niet op een angstaanjagende manier – hij is gewoon kristalhelder. Ook omdat hij goed weet wat hij wil. Ik ben daar zelf ook beter in geworden.’
‘Toch was ik aanvankelijk huiverig om te zeggen, “deze kant gaan we op, zo moeten we het doen”. Ik vind de vorm die Jeff Bezos daarin gevonden heeft wel verfrissend: “Disagree but commit”. Dat doen we hier ook steeds meer. Je hoeft het niet overal mee eens te zijn, maar we trekken wel samen op als team.’
'Ja, en ik ben ook betrokken bij het Stedelijk Museum. Aanvankelijk als ambassadeur van Young Stedelijk, tegenwoordig zit ik in het fondsenwerving-bestuur.'
Overweldigende tijden
‘Tja, het zijn ongrijpbare tijden. Wat er allemaal op ons afkomt… klimaatverandering, AI, verschuivende geopolitieke verhoudingen, voedselproblematiek. Maar nee, ik word er niet depri van. Daarvoor is de problematiek te groot en ongrijpbaar. Maar zorgen maak ik me wel. Dat kan ook niet anders als je kinderen hebt.’
‘Ik richt me op wat ik wél kan doen. Yvon Chouinard (oprichter Patagonia, red.), zei eens dat er niet zo iets bestaat als “duurzaam zijn”. Alles wat je doet, brengt uitstoot teweeg. Dat ontslaat ons niet van de verantwoordelijkheid om met mínder schadelijke alternatieven te komen. Op die manier probeer ik de voortrekkersrol te spelen in de brillenindustrie.’
‘Dat neem ik steeds serieuzer. Vroeger was het altijd hockey, maar nu zit ik in de sportschool. Daar ben ik religieus in. Daarnaast probeer ik dagelijks de bekende 10 duizend stappen te halen. Veel overleg doe ik dan ook wandelend. En ik ben een beetje begonnen met golf maar dat kost veel teveel tijd. Lekker in gevecht met mezelf.’
‘Ja goeie vraag. Zeker met twee kids thuis is het wel een ander verhaal. Ik kwam laatst een onderzoek tegen waarbij ondernemers een foto van hun kinderen kregen voorgelegd en een foto van het logo van hun bedrijf. Dezelfde plek in de hersenen bleek op te lichten… werk is voor mij misschien geen dwangneurose, maar ik kan ook niet zonder. Ik houd van dit bedrijf, ook al kan het soms haat-liefde zijn. Mijn laptop twee weken dicht laten op vakantie, dat kan ik niet. Ik word er zenuwachtig van als ik niet weet wat er speelt.’
‘Toch is thuis doorwerken een slecht idee. Kinderen voelen dat. En bovendien, wat heb je eraan om overal maar op te reageren? Ik zie mijn mailbox nu meer als een openbare to-do-list voor anderen.’
