Beeld:123RF
It’s a man’s world. Dat was de titel van een column die ik als vader van een voetballende dochter onlangs schreef op Nieuws.nl. Een column waarin ik mijn verbazing uitsprak over de ongelijkheid tussen vrouwen en mannen in het voetbal.
Op de velden. In de bestuurskamers. Maar vooral ook in de media en de politiek. Ik haalde het voorbeeld aan van wethouder Kajsa Ollongren die deze zomer besloot de Ajax-vrouwen, na het winnen van de Eredivisie en de Beker niet te huldigen.
Ollongren zei in een reactie dat de tijd hiervoor nog niet rijp was. ‘Vrouwenvoetbal is de snelst groeiende sport van Nederland, dus we gaan wel de kant van een huldiging op, maar zo ver is het nog niet', sprak ze.
U leest het goed: een vrouwelijke wethouder van misschien wel de meest progressieve partij van Nederland, vindt dat de tijd nog niet rijp is voor huldiging van de vrouwen.
Dit schrijvende concludeerde ik, dat ik vooral hand in eigen boezem moet steken. Want hetgeen ik het voetbal verwijt en en passant ook ons politieke bestuur, doen wij zelf als reclamesector ook. Ik heb als voorzitter van de vereniging van toonaangevende communicatiebureaus een enorme klont boter op mijn hoofd.
En dat realiseer ik me. Zo vertoonden wij tijdens de viering van 100 jaar Vea in theater Tuschinski de documentaire De Kunst van het Verleiden. Een prachtig tijdsbeeld gemaakt door filmmaker Danny van den Bersellaar.
Er was nadien een en al lof voor de integriteit waarmee Van den Bersellaar, het hart van ons vak, creativiteit, in beeld bracht. Maar waar zijn de vrouwen? vroeg oud-voorzitter van de IAA, Kyra Roest terecht. En zij was niet de enige die deze vraag stelde.
Hadden wij dit over het hoofd gezien? Nee, natuurlijk niet. We hebben we ons vooraf de vraag gesteld; komen alle mensen voorbij die voorbij moeten komen? Nee, was het antwoord. Hier kruist de artistieke vrijheid van de filmmaker, de maatschappelijke verantwoordelijkheid van de bestuurder.
Moet je omwille van de maatschappelijke actualiteit de geschiedenis herschrijven en anders in beeld brengen dan deze is verlopen? Wij van vonden van niet. Wij vonden dat we eerlijk moesten zijn over ons verleden. Dat zijn we als brancheorganisatie aan onze stand verplicht.
Reclame is vooral gecreëerd door blanke mannen. Sla een ADCN of SAN boek open en u zou tot dezelfde conclusie komen. Deze geschiedenis kunnen en moeten we niet willen herschrijven.
Maar het goede nieuws is dat er een mooie toekomst voor ons ligt. Een toekomst die we samen zullen schrijven. Daarom deed ik in mijn welkomstspeech een oproep voor meer vrouwen in de top van de reclame.
Want bij nog maar zo’n 10 procent van onze leden staat een vrouw aan het hoofd. Dat is minimaal 40 procent te weinig.
Direct na de mooie avond in Tuschinski werd ik benaderd door het vrouwennetwerk Women Inc. om ons te helpen. En al eerder nam Antoinette Hoes het voortouw om de diversiteit in het reclamevak te bevorderen. Dit initiatief steunen wij van harte.
Maar er is maar één manier om meer vrouwen aan de top van het reclamevak te brengen: we zullen vrouwen actief in topposities moeten benoemen. Geen woorden maar daden.
Daarom wil ik u alvast verklappen dat vanaf 11 december a.s. de Vea geleid zal worden door een vrouw, althans als alle leden er op onze jaarvergadering mee instemmen.
Niet dat dit een doel op zich is. Zeker niet. Nee, omdat ik denk dat de vrouw die we willen benoemen staat voor verandering en vernieuwing. En dat wordt misschien een van onze belangrijkste thema’s de komende jaren.
Marc Oosterhout is voorzitter van de Vea en managing director Strategy van N=5
