Picture this, we zoomen in op een begraafplaats, bijna on-Hollands. Een vrouw en man van pakweg dertig jaar staan te kijken bij een graf terwijl hun kinderen iets neerleggen (ik heb de video honderd keer bekeken maar weet nog steeds niet wat ze nou neerleggen) en wegrennen.
Volgend shot: gezin zit in de auto, man rijdt en vrouw kijkt mistroostig naar buiten. Volgende scène komt het gezin aan bij het ouderlijk huis waar alleen opa opendoet, de kerstmuziek wordt ingezet. Je voelt ‘m al aankomen hè. Het is kerst, opa dit jaar voor het eerst alleen of toch niet?
Dochter duikt de keuken in en kijkt verdrietig in het rond maar gelukkig is daar toch haar moeder. Terwijl dochter in de pannen roert coacht ma haar dochter in het maken van hét perfecte kerstdiner. Ze drinkt er zelfs een wijntje op en knikt goedkeurend naar haar dochter. De camera verplaatst zich naar de woonkamer waar we zien hoe dochterlief alléén het familierecept (het is potverdrie ook nog eens uitstekend gelukt) binnendraagt en op tafel zet. Iedereen kijkt even zwaarmoedig om zich heen voor dramatisch effect want moeder/oma is er inderdaad niet meer.
Dan, als donderslag bij heldere hemel, kijken ze elkaar lachend aan en worden de schalen met eten doorgegeven. Met als eindboodschap: “Familierecepten zijn er om door te geven”. Voilà alle ingrediënten voor een perfecte kerstreclame.
Dronken oom, klagende schoonmoeder
Even terug naar de realiteit. Die super grote keukens die mensen in zo’n reclame hebben, serieus, wie heeft dat? Misschien 10% van de Nederlanders? De rest kan nauwelijks zijn of haar kont keren in de keuken.
Hoezo zes pannen op het vuur, met vier pannen is het al een uitdaging. Een eettafel zo groot dat je er gewoon met gemak met twaalf mensen aan kunt zitten? Ik moet altijd een beetje proppen en dan red ik net aan acht mensen te laten zitten maar dan zit je wel krapjes hoor. Een compleet servies? Hahaha, ik ben al blij als ik acht borden kan vinden die er enigszins presentabel (lees, niet met stukjes eruit) uit zien.
Iedereen is gezellig en lief voor elkaar, kom op dat gelooft toch niemand?! Nergens spot ik een oom die al dronken is voordat het voorgerecht op tafel komt. Nooit zul je in zo’n reclame de vrijgezelle zus uit haar pan horen gaan omdat die kwal van een zwager haar weer vraagt waarom ze nog geen vriend heeft. Je hoort een schoonmoeder niet klagen in een kerstreclame dat de wijn niet te hachelen is. Zal ik nog even doorgaan?
Wat ik wil is iets zien waarmee ik mij kan identificeren. Ik wil tijdens het kijken van een kerstcommercial denken, ‘Ja, dat herken ik of doe ik ook zo! ’. Natuurlijk doet het gemis van een overleden dierbare het goed want dat maken we allemaal mee. Een eenzame oudere is ook een schot in de kijkersroos. De geboorte van een kind, zet de traanbuizen maar open mensen, het is kerst.
Rauwe realiteit
Maar ik zou zo graag eens zien hoe het er bij pakweg 80% van de Nederlanders eraan toe gaat. Ik wil zien dat het fout gaat, dat er gejankt wordt, met borden gesmeten en dat het ook weer goedgemaakt wordt. Ik wil de rauwe werkelijkheid zien want die kan ik voelen, dat begrijp ik en dan komen die tranen vanzelf wel.
Dus reclamemakers, kom gewoon bij mij filmen. Nu nog, deze kerst! Wedden dat je volgend jaar goud in handen hebt. Waarom? Iedereen kent de feestdagenstruggle van wat eten we tot aan wie nodigen we uit of waarom zijn wij niet uitgenodigd en meer van die kerstmemory (het komt toch ieder jaar terug) die eenieder kent.
Zo kunnen de kijkers zich dan moeiteloos identificeren met jouw product. Die onvermijdelijke kerstboodschap proppen we ergens tussen en presto daar is je commercial. Je product vliegt uit de schappen. Wie durft?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!