Af en toe heb ik wraaah! Een hekel aan alles. De donkere wintermaanden lenen zich hier uitstekend voor. De wereld is lelijk, de bomen zijn kaal, de straten vies en onafgebroken opgebroken, het regent meestal, het geld is op, restaurants zijn leeg of vol, fietsers rijden op de stoep, mijn playlist verveelt zich, alle series zijn ruk, Poetin nog steeds niet dood.
En dan, als je alles gehad hebt en februari er is – februari is erger, maar korter – dan start EY (iewaaaai) met een nieuwe campagne.
Waarna Berenschot het toneelstukje nog eens dunnetjes overdoet.
You’ve already put big old tears in my eyes
Must you throw dirt in my face, zongen de Louvin Brothers al.
En exact zo voel ik mij, lezer. Waar de campagne over gaat? Nou, dat je duurzaam moet zijn, anders verlies je de slag. En dat de mannen van EY wel even langskomen om dat te fiksen.
Als KPMG nu ook nog met zo’n laxeercommercial op de radio komt, wordt het tijd voor een land zonder bereik.
Ik weet niet hoe het komt, maar ik vind campagnes van adviesbureaus de hel. Het maakt een extreme vorm van agressie in mij los. Opleiders kunnen er trouwens ook wat van. Radiocampagnes van opleiders zijn het voorgeborchte van de hel.
Dan hoor ik nog liever blije Tom over zijn mkb-tankpas. Hallo, ik ben Tom. Helaas is Tom, naar verluidt, overleden aan een benzinevergiftiging.
Waarom vind ik radiocampagnes van adviesbureau zo erg?
Tja. Het is die gewichtigdoenerij denk ik. Die lege wolk gevuld met louter loze woorden. Die niet door te slikken pap van gemeenplaatsen. En vooral: die wereld die daarachter schuil gaat, van mannen met uurtarieven die niets nieuws zeggen, helemaal niets nieuws, die eindeloos clichés herhalen in vanwege het verdienmodel steeds net iets andere woorden en die dat verpakt in prachtige slidedecks presenteren aan een instemmend knikkende tweede managementlaag onder een systeemplafond op de twaalfde verdieping aan de rand van de stad.
En na afloop roept de leider - want je bent niet gewoon een baas tegenwoordig, nee je bent een leider – ‘Aan de slag guys, we gaan stappen maken en onze purpose herdefinieren. Want de puntje puntje van vandaag – hoe was het ook alweer Charles, heb jij je aantekeningen nog? – de hm hm hm van vandaag zijn de winnaars van morgen.’
Onverdraaglijk is het beeld van ceo’s op de achterbank van hun verlengde bedrijfs-BMW die enthousiast tegen hun chauffeur roepen als ze EY op Radio 1 in de file horen: ja, die lui moeten we hebben! Die verwoorden zo goed wat ik bedoel! Met als onuitgesproken argument: Ik heb dat managementgezwets al eindeloos vaak gehoord, dus dan is het waar.
Ik heb gezocht naar de tekst van de laatste EY-commercial, maar ik kon hem (haar?) nergens terugvinden. Het zal aan mijn gebrekkige Googletalent liggen. Ik kwam wel deze tegen:
Als we één ding hebben geleerd van het begeleiden van succesvolle transformaties, is het dat iedere organisatie uniek is.
YES!
En deze:
Om ook in de toekomst succesvol te zijn, moeten bedrijven zich aan kunnen passen aan snel veranderende omstandigheden.
Ga! Door! ChatGTP schrijf een opstel over organisatieadvies, en vrees het lege woord niet.
Iedereen mag van mij zeggen wat hij wil. Onzin uitkramen. Marsroutes uitzetten, stappen maken, zijn innerlijke why ontdekken, de duurzame transitie herbeleven. EY mag daar van mij heel veel geld mee verdienen.
Het feit dat verstandige mensen, of mensen van wie je verwacht dat ze verstandig zijn, bestuurders van organisaties, de kapiteins van de industrie, de winnaars van morgen zich kennelijk graag hullen in kleding die al eindeloos vaak versteld en gedragen is, die liever uitgekauwde kliekjes eten dan iets nieuws proeven, gevoegd bij het totale gebrek aan verbeelding, die drang om vooral maar te willen horen wat je overal al hoort … dat vind ik zeer verdrietig en in hoge mate verontrustend.
Maar ja, het is februari. Dus dan is alles verdrietig en verontrustend.
