Op donderdag 18 mei is, toch nog onverwacht, art director, executive creative director en partner van Alfred, Jorn Kruijsen, overleden.
Door: Jeroen van de Sande, partner van Alfred.
Het is 2009, ergens in het voorjaar. De telefoon gaat. Het is Jorn, helemaal buiten adem van opwinding. ‘Je gelooft niet wat ik net heb meegemaakt! Ik loop een winkeltje binnen, midden in de jungle van Costa Rica, staat er een man keihard te lachen achter zijn computer. En wat denk je? Hij keek naar de Walk-in Fridge!’
We hadden die commercial net afgemaakt. Jorn vertrok een dag later op vakantie, om er daar in Midden-Amerika achter te komen dat hij als een lopend vuurtje over het internet was gegaan. Jorn hield van reclame. Daarom genoot hij enorm van dit soort momenten. De momenten waarop hij het bewijs in handen kreeg dat het wel degelijk kon: reclame maken die mensen écht leuk vinden.
En reclame móest leuk zijn, vond hij. Jorn was een van de aanvoerders van een generatie reclamemakers die van mening was dat reclame de plicht had om te entertainen. ‘Er wordt al zo veel troep gemaakt, daar gaan wij niet aan meewerken’, zei hij dan. Veel mensen herinneren zich nog de campagne voor Pearle, met Ton Kas en Dick van den Toorn. En natuurlijk de Albert Heijn-campagne met Harry Piekema als supermarktmanager, waar hij voor TBWA\ vanaf de tweede commercial tot bijna het einde bij betrokken was, en die Harry wereldberoemd in Nederland maakte. Maar Heineken was toch wel zijn favoriete klant. En dat bleef zo toen hij later bij Alfred voor Affligem, Amstel en Texels ging werken.
Niet helemaal toevallig, denk ik, begon zijn carrière ook met een biermerk. ‘Ik heb een idee!’, zei hij op een ochtend. We waren net begonnen aan onze eerste baan als junior creatives bij DMB&B Amsterdam. ‘Mijn broer heeft een etiket ontworpen voor een klein Amsterdams biermerk, zullen wij daar een commercial bij bedenken?’ Ik dacht op dat moment dat hij niet helemaal lekker, of in het beste geval: hartstikke naïef was. Want dat ging toch zo maar niet? Je kon toch niet ‘gewoon’ een commercial gaan bedenken voor een bedrijf dat daar helemaal niet om had gevraagd en daar al helemaal geen geld voor had? ‘Jawel’, zei hij, met glimmende ogen. ‘Want een vriend van me kan regisseren, en dan vragen we of het bureau het kan produceren. Die bierwinkel vindt alles prima, dus het mooiste is: er is niemand om het idee af te keuren!’
Het idee kwam er. Man pist tegen boom, boom valt om. Packshot met pay-off: Red Eye, heavy beer. De vriend bleek inderdaad te kunnen regisseren. En het bureau wilde het inderdaad produceren. Het internationale netwerk waar ons bureau deel van uitmaakte, organiseerde elk jaar een competitie voor de beste commercials die wereldwijd door de bureaus gemaakt waren. En zo kon het dat we een half jaar later met een grijns van oor tot oor in New York op een podium stonden omdat het door Jorn zelf opgetuigde project de hoofdprijs had gewonnen. Zijn plan was gelukt.
Het was een mooie les die ik daar van hem kreeg: succes komt niet vanzelf, daar moet je achteraan. En wat sommige mensen naïviteit noemen, dat kun je ook zien als optimisme. Of liever nog: geloof in jezelf.
Naast reclame hield Jorn vooral van mensen. Van zijn gezin. Van zijn familie. Zijn vrienden. En van klanten en collega’s – die vaak ook vrienden werden. Als hij ergens binnenkwam, meestal met veel geluid (de mensen die hem kennen zullen zich zijn kenmerkende, joviale groet ‘Gasteeeh!’ levendig herinneren) dan werd de ruimte gevuld met zijn aanwezigheid. Ik ken maar weinig mensen die een kamer zo konden verlichten als hij.
Toen we in Cannes voor het eerst van ons leven werden genomineerd voor een Leeuw, omhelsde hij me zo hard dat ik er – ik lieg niet – drie gekneusde ribben aan over hield. Dat was Jorn. Altijd vol erin. Alles of niks.
Zo veel als Jorn van zijn werk en zijn collega’s hield, zo veel hield hij van het leven. Ook dat omhelsde hij met al zijn kracht. Tot het einde aan toe, want de gedachte dat het niet verder zou gaan, daar had hij gewoon geen ruimte voor.
Hij heeft mij, en heel veel mensen die met hem gewerkt hebben, geïnspireerd en betoverd met zijn levenslust, zijn enthousiasme, zijn liefde voor reclame, zijn enorme hart en zijn volstrekte weigering om de dingen te nemen zoals ze zijn.
Ik verlies niet alleen een collega en partner, maar ook een van de beste vrienden die ik ooit heb gehad. En ik weet zeker dat heel veel mensen om mij heen hetzelfde voelen.
Jorn, de Grote Beer, is gevallen. Voor het eerst heeft hij het niet leuk kunnen maken voor ons.
Namens iedereen bij Alfred,
Jeroen van de Sande
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!