door Ingrid van Frankenhuyzen
Hij belde om te zeggen dat hij ze ging verraden. Op de nationale televisie. Want, zo zei hij, hij had laatst een callgirl besteld en toen kwam de verpleegster die een halfjaar eerder zijn vrouw had verzorgd. Schandalig vond hij dat, immoreel ook, dat de verpleegster dit soort werk deed. Dat moest Nederland weten en hij had al verschillende redacties gebeld, dus dat ze het maar wisten.
Vol ongeloof hoorde de organisatie het verhaal aan. Onze Lydia die door iedereen op handen gedragen wordt, een callgirl? Een zoektocht op internet bevestigde het verhaal van de man. Lydia bleek in haar vrije tijd inderdaad een bijverdienste te hebben. Wat nu?
Zweren op de bijbel
Van alle crisisdraaiboeken die ze ooit hadden opgesteld maakte dit scenario geen deel uit. Naarstig werd in cao’s gezocht of dit mocht, wat mag je personeel juridisch gezien in iemands vrije tijd allemaal wel en niet doen, wanneer is iets schadelijk voor een organisatie... En wat gingen ze doen als de man daadwerkelijk uit de school ging klappen? Vinden we er iets van, mogen we er iets van vinden en reageren we wel of niet op journalisten? Hoe bewaken we onze goede reputatie?
Er volgde een gesprek met Lydia en vele telefoongesprekken met de man die op de bijbel zwoer dat dit niet deugde. Het was zijn plicht als christen dit te melden.
Het voorval heeft de publiciteit nooit gehaald, om de eenvoudige reden dat de man alleen anoniem zijn verhaal wilde doen. De pers had daar geen trek in.
Ethische grenzen
De moraal van het verhaal riep ook meer vragen op dan antwoorden. Hoe kan een man zijn - overigens weer herstelde - vrouw onder ogen komen als dit de publiciteit had gehaald? Is een callgirl bestellen een christelijke daad? Hoe werkt die (dubbele) moraal? Kan in de verpleging werken samengaan met betaalde seks? Ben je dan als zorgorganisatie nog geloofwaardig? De beslissing werd uiteindelijk door journalisten genomen. Hoezeer ze misschien ook zouden smullen van het verhaal, er waren journalistiek/ethische grenzen. Welk belang dien je als je dit zou publiceren?
Iedere journalist heeft van deze verborgen verhalen op de plank liggen en het zijn die verhalen die ineens naar buiten komen bij andere crises. Denk alleen al aan Harvey Weinstein of Topshop-baas Philip Green. Als de beerput opengaat komen de oude geruchten, de één-bronverhalen in veelvoud naar boven.
In het crisisdraaiboek van de zorgorganisatie werd vooralsnog het hoofdstuk ‘callgirl’ voor niets toegevoegd. En Lydia heeft een andere postcode als werkgebied gekozen voor haar bijverdiensten.
