Even heel onbescheiden leentjebuur spelen bij mezelf. Mijn redactioneeltje in Communicatie van deze maand gaat onder meer over die nieuwe reclamecampagne van de Rabobank. Vooral die flmpjes zijn een pain in the eye. Ik erger me daar mateloos aan. En wel om twee redenen. Allereerst omdat slechte filmpjes zijn. Zelden iemand zoveel ongeloofwaardigs zien beleven in zo weinig minuten. In de laatste bijvoorbeeld, en ik citeer mezelf ‘volgt Fatima tussen een onduidelijk bezoekje aan de bank en een kneuterig geënsceneerde sportprijsuitreiking ook nog even een cursus maatschappelijk verantwoord duiken.’ Op één dag he!.
In de tweede plaats erger ik me aan de toon. Het is al bortklopperij wat de klok slaat. Waar de Jochem-campagne juist uitblonk in het vasthouden van dat sympathieke underdoggevoel, schieten de jongens en meisjes van de communicatieafdeling nu door in overdreven zelfrespect.
Hoe help je in een jaar een zorgvuldig opgebouwd imago volledig om zeep?
Ik heb daar wel een interessante verklaring voor.
Jan Schinkelshoek is weg. En Jan was een beetje de Job Cohen van de Rabobank. Hij hield de boel bij elkaar. Marketing, communicatie, directie: daar moet iemand boven staan die de boodschap aanvoelt en het verhaal goed gedoseerd vertelt. Dat deed Jan. Nu Jan er niet meer is, en het de Rabobankgroep maar niet lukt een opvolger te vinden (naar verluidt is de hoogste baas van de bank nogal een lastig tiep) stijgt het de marketeers naar het hoofd. En die willen nu eenmaal schreeuwen dat ze de beste zijn. Zonder communicatiedirecteur geen regie. Laat die marketeers en reclamejongens dat nu eens in hun oren knopen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!