In sommige winkelstraten is pijnlijk zichtbaar dat er niets meer te beleven valt. Mensen blijven weg, panden staan leeg. In de winkels die er nog wel zijn, zie je eigenaren of het verkopend personeel uit verveling met elkaar praten, iets
opruimen, afstoffen of moedeloos voor zich uit kijken.
Overigens zegt een grote menigte in een gemiddelde winkelstraat ook niet zo veel. Ik heb vroeger geleerd om te kijken naar de tasjes. Lopen de mensen met tasjes? Zijn het er veel? Zitten de tasjes vol? Van welke winkels zijn ze? Dat was vóór de explosieve stijging van de online verkoop een betrouwbare peilstok om te weten hoe het er in de stad aan toe ging.
In de reclamewereld zie je niet aan de buitenkant of het wel of niet goed gaat met een bureau. Over het algemeen geeft een faillissementsbericht de meest zekere informatie dat het al een tijdje niet meer zo goed ging.
De peilstok in de bureauwereld is niet de makkelijk waarneembare al dan niet volle tas, maar het gesproken woord. Ook wel het roddelcircuit of de geruchtenmachine. Soms positief, maar vaak ook (ongefundeerd) negatief.
Tijdens de SAN avond gaat het met allen ge-wel-dig. Maar, zoals de voice-over van de familie Knots pleegde te zeggen: ‘ondertussen…’ Ondertussen is het desastreus wanneer persoon X het bureau heeft verlaten.
Zeker als in diezelfde periode ook klant Y afscheid neemt. Dit nieuws haalt direct (zij het een stap later dan het circuit) het nieuws.
Net zo min als de online sales waarneembaar zijn in het straatbeeld, zijn de werkelijke achtergronden zichtbaar voor ons buitenstaanders. We hebben er niet met onze neus boven op gestaan toen werknemer X al een jaar geleden met
het bureau de afspraak maakte om een nieuwe weg in te slaan en een jaar te nemen om dit afscheid in alle rust en harmonie voor te bereiden. We zagen niet in de boeken dat klant Y al jaren een bleeder van jewelste was en het
afscheid feitelijk een financiële opluchting was voor het bureau. We waren er niet bij in de maanden dat het bureau aan diverse nieuwe projecten werkte waarvan de merknamen nog niet mochten worden worden.
En wat je niet ziet, dat is er niet. Je hoort rode cijfers, dus er zijn rode cijfers, je hoort problemen dus er zijn problemen.
De geruchtenmachine is een fact of advertising life en kent leuke kanten. Maar niet als we altijd en overal zeggen dat we druk zijn en dat het fan-tas-tisch gaat.
Ondertussen aan adverteerderszijde… Adverteerders lijken makkelijker te vertellen dat ze in slecht weer verkeren. Als je minder eenheden verkoopt offline of online, zijn er direct gevolgen.
Budgetten krimpen en mensen worden weg gereorganiseerd. Het is niet leuk, maar niet iets om te verbloemen met mooie verhalen.
Slechts één keer heeft een bureaudirecteur letterlijk tegen mij gezegd: ‘Ik ben blij dat er nieuwe klanten en projecten zijn bijgekomen, want die maken het verlies aan omzet bij de bestaande klanten goed. Anders had ik drastische
maatregelen moeten nemen.’
Natuurlijk hang je zoiets liever niet aan de grote klok. Maar het is niet iets om je voor te schamen. We moeten het allemaal soms met minder doen en dat zal nog wel even zo blijven.
Sterker, op dit punt je angst of twijfel uitspreken is soms het slimste wat je kan doen.
Want het enige wat je met liegen bereikt is niet geloofd worden wanneer je de waarheid spreekt. (Aristoteles)
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!