Gisteren kondigden snoepfabrikanten aan zichzelf extra beperkingen op te leggen bij het maken van reclame gericht op kinderen. Dit in antwoord op een oproep van patiëntenorganisaties, de Consumentenbond en wetenschappers, die vroegen om een reclameverbod van zeven uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. De reclamecode die de fabrikanten zelf in 2005 al opstelden ‘is onvoldoende effectief om het probleem aan te pakken’, zo schrijven de gezondheidsstrijders. Reclames voor snoep en chips moeten tijdens de wakkere uren van de jeugd geheel in de ban.
Het bijzondere is, dat juist de partijen die miljoenen uitgeven aan die reclame, het effect van hun mediabudgetten lijken te bagatelliseren. De fabrikanten van levensmiddelen laten weten dat reclame niet alléén de oorzaak is dat kinderen dikker worden. Zijn zij de enigen die twijfelen aan de return on investment van hun communicatie-euro’s?
‘We doen onze kinderen enorm te kort als we niets doen’, schijnt de directeur van de Hartstichting gezegd te hebben. Dat willen we niet. Wij doen onze kinderen niet graag tekort. En daarom dit vurig betoog om alle reclame uit te bannen omdat deze een te grote invloed heeft. Kunnen wij als communicatiemensen de discussie over accountability daarmee eindelijk afsluiten? Ik denk het niet. Hier wordt immers alleen maar gesproken over reclame. TV, radio, print, misschien nog internet. Juist in deze context moet de kracht van traditionele 1-op-1 communicatie nog onverminderd bewezen worden. Of moeten we spreken over belevingscommunicatie, als we voor het snoepschap in de supermarkt een vader of moeder eens ouderwets ‘nee’ horen zeggen tegen zijn of haar zeurende kleuter?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!