Rocco Mooij geeft wekelijks zijn onverbiddelijke oordeel over de wereld van communicatie & reputaties. Dit keer: Peter, de Belastingdienst en Heracles.
Peter 8
Luister naar me, dit wordt de eeuw van de vrouw. We zijn al een tijdje op weg, met de eeuw bedoel ik, maar voor dat het klimaat onze dijken breekt, lang voordat we meer CO2 inademen dan uitstoten, is de vrouw de baas in Nederland. En ver daarbuiten. Goed zo! Eindelijk! Hoe! Ra! Alle macht aan de Verbinding, de Empathie, het Oog voor de Ander! Ja! Moge het oestrogeen zegevieren. En het kan! De voortekenen zijn er. We zien het op de Voicevloer, voor en achter de schermen bij De Mol, we zagen het al bij #Metoo, in de filmindustrie en de theaterwereld, en nu de rest nog! Niets van vroeger blijft, alles verandert en wordt beter, tegen het einde van deze eeuw zijn al onze fossiele opvattingen over de verhouding tussen man en vrouw verdwenen, opgelost als zout in water.
Met verbazing kijken we dan terug, naar hoe mannen ooit met vrouwen omgingen, hoe het in vredesnaam mogelijk was dat vrouwen minder verdienden dan ‘hun mannelijk collega’s’ terwijl ze hetzelfde werk deden, en dat dit duurde tot ver in de jaren twintig van die achteraf schitterende 21e eeuw. Hoe vreemd, zullen we dan tegen elkaar zeggen, dat er in 2022 meer mannelijke bestuurders waren die Peter heetten dan dat er überhaupt vrouwelijke bazen waren die de boel bestierden.
Maar ineens zagen we het onhoudbare van die op niets - behalve op kulargumenten over zwangerschap, parttime werken en gebrek aan daadkracht - gebaseerde mannenprietpraat in en liet het vrouwelijk (en later ook genderneutrale) deel der natie zich niet langer de zoutarme kaas van het glutenvrije brood eten. Na intensief onderzoek stuit een uiteraard vrouwelijke hoogleraar in 2098 op LinkedIn, ooit het Tinder van de loopbaanfetisjisten, en voor haar ogen ontvouwt zich een campagne die even simpel, briljant als doeltreffend was. Een kantelpunt in het versteende manvrouwdenken. Peter, chapeau!
De Belastingdienst 4
Mochten we Rutte 3 op weinig daadkracht betrappen, Rutte 4 gaat goed van start. Een van de beste ideeën is de invoering van een suikertaks: een effectief middel om ervoor te zorgen dat mensen minder troep eten. Voedselproducenten worden dan uit kostenoverwegingen gedwongen de mooie suikervrije jongen uit te hangen. Meer smaak, minder suiker! (Want te duur). Op naar een gezonder Nederland. En weg met die zelfregulering ook, want dat was het kreupele paard waar Rutte 3 nog op gokte. En u weet: ethiek is iets voor filosofen, niet voor het bedrijfsleven.\\
Maar zoals wel vaker, hadden we buiten de Belastingdienst gerekend. En daar hanteert men al sinds jaar en dag het mantra: leuker kunnen we het niet maken, wel zo ingewikkeld dat niemand er nog ene moer van begrijpt. En daarom heeft de Belastingdienst het kabinet nu teruggefloten. Aangeschoten wild roept jager tot de orde. Er komt tijdens deze regeerperiode geen suikertaks, want het is heel erg ingewikkeld om vast te stellen of iets een suikerhoudend product is of eh fruit of groente. Denk jam, denk tomatensoep, denk Heinz Tomato Ketchup, denk Pataks’ f****ng mango chutney.
Ik aarzel hier om de suikermeloen te noemen, die vuile spelbederver.
Ik denk - adem in, adem uit – dat het helemaal niet zo ingewikkeld is. Laat de minister de top van het ambtelijk apparaat onder het antieke bureau vandaan sleuren en dan op werkbezoek naar de buurtsuper sturen. Eerst even langs de groenten en het fruit en dan naar de blikjes en de potjes. Zoek de verschillen! En als het buiten te eng of guur is, laat ze desnoods een lijst met producten opvragen bij hun Britse collega’s waar de suikertaks al jaren haar vruchten - vruchten, moeilijk, moeilijk – afwerpt. Overigens begreep ik dat de Dienst het niet alleen een opgave vindt om het verschil te zien tussen een framboos met of zonder jampot, het is ook lastig om dit allemaal in en uit te voeren. Want, zo onthult een belastingwoordvoerder: het computersysteem voor de omzetbelasting stamt uit de jaren tachtig. De jaren tachtig, toen er nog geen internet was en er computers zo groot als een klaslokaal nodig waren om uw magnetron aan te sturen. Of: het is 2022. In de kelder van de belastingdienst ratelen de ponskaartmachines.
Soms valt ineens alles zo op zijn plek.
Heracles 4-
En weer gaat het over voetbal. Die wereld waarin opportunisme koning is en zoiets plooibaars als geweten alleen van de reservebank mag als het uitkomt. Dit is er aan de hand. De voetballer Rai Vloet – beste vriend van het overschatte balletmeisje Memphis Depay - was in november ‘betrokken’ bij een auto-ongeluk, waarbij een kind van vier om het leven is gekomen. Vloet zat achter het stuur, zo druppelde later door. Maar ‘in zijn beleving’ hield hij zich aan de snelheid en bleef het bij de wettelijk toegestane twee glazen.
Naar nu blijkt heeft hij van beide minstens de helft afgelogen. Groot was de verontwaardiging toen de trainer hem koud twee weken na het ongeluk halverwege de wedstrijd ‘inbracht’ – de clichés zijn nooit ver weg als het over voetbal gaat. Vloet is namelijk behalve geestelijk onrijp een goede voetballer en de wedstrijd ‘had het nodig’. En nu bekvechten Vloets advocaat en de directie van Heracles in het openbaar over de vraag of de clubleiding wist dat Rai met een meter bier op ruim boven de 200 reed.
Voorbijgaat men aan het feit dat dit helemaal niet de kwestie is. De kwestie is dat de club deze domoor nooit had mogen opstellen. Zelfs als had Vloet zich wél aan de regels gehouden. Een transfer naar Cyprus of een andere competitie waar je nooit iets van hoort, leek me van meet af een passender oplossing. Maar ja, Vloet was er ‘klaar voor’, aldus het ontluisterende commentaar van de trainer na afloop van de veelbesproken wedstrijd. Gevolg: deze wond ettert nog wel een tijdje. Het zou zowel de advocaten van Vloet als de directie van ‘de Heraclieden’ passen om hun verontwaardiging vanaf nu binnenskamers te houden.
