Afgelopen zaterdag heeft de communicatiewereld afscheid genomen van Ingrid Cremer Eindhoven. Het was een erg droef, maar mooi afscheid. Ingrid was, als chef de bureau, gedurende twintig jaar de spil van achtereenvolgens NGPR, BvC en Logeion. Vorig jaar werd ze ziek. Ongeneeslijk ziek, naar al snel bleek. Tijdens de dienst in de Haagse Houtrustkerk waren foto's te zien van Ingrid tijdens haar laatste jaar. Aangrijpende beelden waren het, van een vrouw met een ongebroken geest, maar een lichaam dat steeds minder kon.
Ingrid Cremer Eindhoven was een flamboyante persoonlijkheid. Outspoken, uitdagend, sexy. Een warme persoonlijkheid ook. Tenminste - als je het predikaat 'oké' van haar had verkregen. Ze gaf kleur aan het - zeker in de beginjaren - nogal stijve en truttige pr-wereldje. Anders dan de voorzitters en leden van de beroepsvereniging was zij geen passant, maar een constante factor. Het is dan ook niet overdreven om te stellen dat zij de afgelopen twee decennia een centrale rol speelde in de groei en professionalisering van NGPR, BvC en Logeion en van het vak als zodanig.
Ik kende Ingrid goed. We hadden een zeer vertrouwelijke band. Zakelijke of inhoudelijke verschillen van mening tussen Communicatie en de beroepsvereniging stonden die relatie nooit in de weg.
‘Iedereen was een beetje verliefd op Ingrid’, zei een van 'haar' eerste voorzitters Hugo Dittmar tijdens de dienst afgelopen zaterdag.
Ik kan dat alleen maar beamen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!