Onlangs vierde de Ster dat ze vijftig jaar geleden hun eerste blokje reclamefilms uitzonden. ’t Is een grappige samenloop dat ik toen ook net mijn eerste pogingen deed om copywriter te worden. Op een niveau, vrees ik, dat zich nog uitstekend liet vergelijken met de kwaliteit van die eerste filmpjes.
Om het nieuwe wonder te aanschouwen, werden we op mijn toenmalige bureau met z’n allen de vergaderzaal ingedreven, waar wat hapjes en een zwart-wit tv op ons wachtten. Ik denk dat ik nog te groen was om de opwinding te begrijpen.
Wat ik me vooral herinner is een behoorlijk lullig tekenfilmpje over steenkolen die als muzieknoten een kinderachtig deuntje uitbeeldden.
Maar het werkelijk eerste filmpje was van Cebuco, de collectieve dagbladen. Een geste van de Ster, veronderstel ik, maar het filmpje zelf kan ik me niet herinneren.
Ik denk dat niemand op basis van dat eerste blokje hoge verwachtingen had van wat ons de volgende vijf decennia te wachten stond.
Gelukkig viel dat mee, zoals de shortlist van de Gouden Loeki Aller Tijden aantoont. Hoewel we ook weer niet moeten overdrijven: het gaat immers maar om pakweg één duizendste promille van wat we in een halve eeuw geproduceerd hebben. En geloof me, daar wil je meer dan 90 procent niet van terugzien.
De hoofdredacteur van dit blad meldde op tv dat volgens haar de bloeitijd van amusante filmpjes rond 1990 lag en dat het tegenwoordig toch wel heel wat minder is, vooral dankzij de versnipperde en de nieuwe media.
De Gouden (halve) Eeuw ligt dus achter ons. Een beetje gelijk heeft ze wel, maar wie terugkijkt door de roze bril van zo’n shortlist, vergeet al gauw dat bagger van alle tijden is.
Op het moment dat ik dit schrijf is nog niet bekend welk filmpje gewonnen heeft. Ik denk ook niet dat dat er veel toe doet. Waarom zouden we onderscheid maken tussen Petje en Pietertje, tussen Goeiemoggel en Bommetje?
Om nog maar te zwijgen van al die prima commercials die de selectie niet hebben gehaald. Ik zou liever zeggen: aan de slag, luie donders. Het kan allemaal veel beter.
