[Door Hans Laroes]
Soms zou ik graag een ijsbeer zijn.
Niet omdat ik dan in alle filmpjes over klimaatverandering zou mogen figureren, schommelend op een wegsmeltende ijsschots. Maar omdat ijsberen winterslaap houden.
Het ging over plasseks en Trump. Over de Russen die compromitterende informatie over hem zouden hebben verzameld. Over de bijna beëdigde president die zijn eigen geheime diensten ervan beschuldigt er praktijken op na te houden die in nazi-Duitsland niet zouden misstaan.
Hier heeft Jan Roos van dat malle matrozenpetje en VNL zojuist aan de orde gesteld hoe erg het is dat asielzoekers ook tandverzorging krijgen (ik schat in: ‘terwijl onze bejaarden in natte luiers liggen te beschimmelen’).
Wierd Duk heeft in het AD laten optekenen dat 50 miljoen moslims (diezelfden met hun kromzwaarden en bomvesten) klaar staan om geweld tegen ons te gebruiken.
De grote Benoemers waarschuwen ons permanent.
Daarom zou ik een ijsbeer willen zijn. Ik wil een tijdje niets meer horen, zien en voelen, diep onder de beschermende sneeuw.
Mag ik dan over vier jaar wakker worden? Na de volgende verkiezingen hier? Zorgen jullie dan voor een andere president daar? Ervan uitgaande dat we dan nog mogen stemmen met z’n allen. En dat Nero Rome in de tussentijd niet heeft laten affikken…
Het gaat hier zo onnoemelijk slecht.
Maar ik ben een wegkijker en ik zie dat niet precies.
Facebook publiceerde een lijstje waarin Nederland op ieder gebied zo ongeveer tot de top-5 van de wereld behoort: geluk, gezondheidszorg, onderwijs, leefklimaat…
Maar we schijnen recht op de afgrond af te koersen, en als Geert en Jan en Thierry (niet alle drie tegelijk omdat ze ruzie krijgen) ons niet redden, dan is het echt voorbij.
Ik wil me ervoor afsluiten. Niet omdat ik naïef ben, maar omdat ik het anders zie.
Ik werk sinds enige tijd bij KRO-NCRV, en merk dat de verhalen die de meeste waardering krijgen, verhalen zijn die gaan over veerkracht. Over mensen die initiatieven nemen, in vaak hele lastige omstandigheden. Over Pari, een Jezidimeisje dat haar studie stopte om geld in te zamelen en daarmee in Irak schooltjes en een speelplaats bouwde, en verkrachte meisjes en vrouwen opving.
Ook haar verhaal gaat over de grote thema’s van nu. Maar zonder ieder aspect te ver-problematiseren, te ver-ellendigen, zoals de standaardjournalistiek vaak doet.
Er is grote behoefte aan dit soort verhalen. Omdat ze wáár zijn. En misschien méér waar dan de meeste verhalen die we nu vaak krijgen opgediend.
Dit blad zit vol communicatiedeskundigen. Kunnen we niet eens een wedstrijd organiseren? Kunnen wij met z’n allen de zaken niet eens wat beter ‘benoemen’?
Benoemen wat goed gaat? Waar we sterk in zijn? Onze veerkracht?
Benoemen vanuit een wat optimistischer en toch kloppend wereldbeeld.
FOTO: 123RF / Sergei Uriadnikov
