Lekker man!
Wist u dat er ooit tijden waren waarin journalisten van De Telegraaf gemeden werden als leprozen? Je zou het niet zeggen als het redelijk gekapte hoofd van Wouter de Winther aanschuift bij Sven Kockelmann. Maar het is nog niet eens zo heel lang geleden dat de Telegraaf stond voor vies, voos en al het vuigs daartussen. Een oordeel waar destijds best breed draagvlak voor was.
Eens besmet, altijd besmet, die taaie traditie heeft tot diep in de vorige eeuw standgehouden.
Dus: waar, wanneer en vooral waarom werd die krant opeens Opéénfähig? Is het dan toch waar dat nieuwsmakers bij de staatsomroep als de dood zijn om voor progressief versleten te worden? In godsnaam dan maar weer zo’n rouwdouwer van de T. aan tafel! Niet dat het helpt tegen het waandenken van de complotfanfare, maar je kunt er toch mooi je Hilversumse straatje stofvrij mee maken.
Of zou het komen doordat de oorlog inmiddels ‘al zo lang achter ons ligt’? En we de Telegraafredacteuren van nu niet nog langer kwalijk kunnen nemen dat hun voorouders plichtsgetrouw bleven doorwerken in die best wel roerige tijden tussen ‘40 en ’45? Dat lijkt me een redelijke en te billijken verklaring. Je kunt per slot van rekening al een tijdje ook gewoon op vakantie naar Duitsland zonder je te hoeven verantwoorden als je bij Lobith de grens oversteekt. Het is ook alweer 35 jaar geleden – halve finale EK ’88 - dat Ronald Koeman tot verontwaardiging van velen, zijn kont afveegde met het shirt van een Duitse tegenstander.
Daar is het kantelen begonnen.
Laten de we Telegraaf dus niet op zijn verleden beoordelen, maar op zijn heden. En dan moet mijn oordeel toch luiden dat die krant nog net zo misselijk is als- ie ooit was. Of, beter geformuleerd: zo fout als zijn slechtste verslaggever.
Nu moet ik toegeven dat ik een beetje in de war ben, de dag na de klassieker. De dag waarop ik dit stukje schrijf. Een wedstrijd die voor de Ajax-fan om allerlei redenen voldoende is voor jarenlange therapie. Verlatingsangst, een negatief zelfbeeld, overgangsklachten: het trauma is diep en breed en vrijwel onbehandelbaar.
En het is waar dat de directie en RvC van de grootste club van Nederland ontluisterend armetierig bestuurt. Of de nieuwe Deense rechtsback nu de RvC voorzit of de voorzitter van de RvC rechts achterin staat: niemand die het verschil merkt. Maurits Hendriks op 10, why not? Als we überhaupt ‘een 10’ zouden hebben in de onnavolgbare voetbalfilosofie van de voorlopig nog niet heel erg overpresterende coach.
Mijn hart huilt, om de grote en helaas zieke Louis van Gaal te citeren.
Maar toch. Ook op gebrek aan beschaving zou een rem moeten zitten. ‘Dit zijn de hoofdschuldigen aan de ruinering van Ajax’, kopt de Telegraaf de dag na de 0 - 3. Mooie kop voor de liefhebber van lelijk Nederlands en grove zeden. Daaronder een foto van leden van de RvB en de directie op de tribune. Lijdzaam kijken ze naar de uitgang. Of naar de afgang, dat kan ook. De balkjes over de ogen ontbreken, maar veel scheelt het niet.
Het artikel is premium, dus ik lees het niet. Maar het zou me niet verbazen als Valentijn Driessen en Mike Verweij alle adressen en telefoonnummers van de hoofdschuldigen er likkebaardend bij hebben gezet. Biertje erbij, om de zoveel tijd even triomfantelijk high fiven en dan keihard LEKKER roepen tegen elkaar. Het stuk is een journalistiek mijlpaaltje in het verder nogal schrale leven van deze twee…tja, hoe zullen we dit type mens eens noemen? Laten we daar een prijsvraag van maken. Twee, drie maanden zijn ze alle transfers faliekant misgelopen omdat de nieuwe technisch directeur de rijen gesloten hield. Of zo eigenzinnig optrad dat alleen hij wist welke speler naar Ajax kwam. Dat zet kwaad bloed als je gewend bent aan een organisatie die lekte als een doorgebroken dijk. Met als gevolg: een hetze. Terecht of niet, Sven moest hangen en de Telegraaf leverde het schavot.
En nu die TD weg is - dankzij de NOS, maar wat maakt het uit - ruikt Valentijn nog meer bloed en haalt Mike zijn geweer uit de kast. Journalistiek uit rancune.
Lekker man!
In oude culturen vroegen jagers hun prooi om vergeving.
Dat heette beschaving.
En daar is Valentijn niet zo van.
