Liever plannen certificeren dan personen

Van tevoren is niet goed nagedacht over een communicatiestrategie, met alle gevolgen vandien. Juist de interactie met het publiek onttrekt zich klaarblijkelijk aan (externe) toetsing vooraf, daar waar het technisch-medische gedeelte wel de nodige toetsingsaandacht heeft.

Ik zou daarom willen pleiten voor een systeem waarbij communicatieplannen die veel geld kosten en bovendien een grote impact hebben op de samenleving, aan een externe toets onderworpen worden. Dit is in mijn ogen een sterker sturend element dan de certificering van de communicatieprofessionals zelf. Immers wie garandeert dat de RCA (registercommunicatieadviseur) de volgende keer op eenzelfde wijze presteert?

Wat ik daarom wel zie zitten (mogelijk naast een RCA) is dat er uit het veld van professionals en onderzoek een groep van mensen wordt samengesteld die:

1) een keus maakt welke soorten van communicatieplannen externe toetsing behoeven

2) criteria en wijze van toetsing van de plannen voorbereidt (nationaal/internationaal)

3) de keus en criteria voorlegt aan de verschillende communicatie-beroepsverenigingen.

Aan de hand van de vastgestelde richtlijnen kunnen opdrachtgevers toetsen of zij hun communicatieplannen moeten certificeren en wat er verwacht mag worden van de kwaliteit van communicatieprofessionals die het een en ander voorbereiden en uitvoeren. Vervolgens kunnen communicatieprofessionals aangeven in hun portfolio dat zij werken volgens de richtlijnen van de ‘commissie voor het toezicht op communicatie’.

Of daar vervolgens RCA’s uit voortkomen is een tweede.

Afgezien van een regulerend effect leidt certificerinig van de inhoud dan ook tot een discussie over de inhoud en niet tot een discussie over personen, opleiding en titels. Een certificering van de inhoud maakt het een en ander juist voor opdrachtgevers veel transparanter en hanteerbaarder.

Goed idee?