De Wii in de praktijk

Ik heb net twee weken gespeeld op de Wii. Over de introductie schreef ik al eerder, maar ik wilde het ding ook wel eens proberen. Nou, ik mocht hem een paar weken testen.

Uitkomst en conclusie: leuk ding!

Ik ben niet zo'n spelfanaat, al heb ik op de PS2 wel wat gemoord en de meeste problemen op vrij agressieve wijze opgelost.
Vond dat altijd een enorm gefriemel met de controller. De Wii is wat makkelijker in het gebruik door de afstandsbediening (AB) die je hanteert als tennisracket, honkbalknuppel of zwaard. Natuurlijker en tegelijk nog uitdagend genoeg.

De case: uit de doos werkt het apparaat snel. Ik heb hem niet op internet aangesloten, maar alleen de games geprobeerd. Schijf erin en druk op de afstandsbediening en het werkt. Een tweede AB doet het ook meteen.
En dan is het meppen en zwaaien geblazen. Je bootst daarmee wel de natuurlijks slag na en dat werkt goed.

De spelers: jongen van negen. Jongeman van 18 en een volwassen man van 44...

Jongen (9) was er meteen weg van. Ook al omdat hij opeens in de klas zijn populariteit zag boosten. Niemand heeft nog een Wii in de klas. Hij kon er snel mee aan de slag. Letterlijk. Zijn tennis ging met sprongen vooruit en hij was snel een pro.

Je krijgt steeds punten als je wint en als je dat doet van een sterkere tegenstander dan stijg je sneller in de hierarchie. Als je keer op keer verliest, dan daal je echter ook weer snel.
Het leuke aan het tennisspel is dat je wel steeds beter wordt en ook sterkere tegenstanders krijgt. Al kreeg ik toch niet helemaal door hoe je nu een ace slaat. Die kwamen op de meest onverwachte momenten van mijn racket.

In de heftige strijd met vriendjes en familieleden, werd er met de AB wel eens tegen een lamp, muur , kast of tegenstander gemept. De AB zit met een koordje wel vast om je pols, maar je moet toch wat ruimte nemen.

Jongeman (18) was op voorhand erg tegen de Wii, want de PS3, dat was pas het echte werk, volgens hem. De graphics stelden bij de Wii niets voor en het was voor kinderen, luidde het oordeel.

Uiteindelijk was hij erg druk met Zelda. Daar bleek het nog niet zo makkelijk om met een AB in elke hand de opdrachten uit te voeren.
Zo kostte het eindeloos veel tijd om een bom op te pakken en die in een gigantische vleesetende plant te gooien. De bom viel er steeds naast en daar had de plant geen last van, maar de Jongeman (18) wel.
De praphics waren overigens best om aan te zien....

De sportspellen zijn erg laagdrempelig. Opa van 79 ging bowlen. Meiden van 15 en 18 gingen boksen en honkballen. En dat ging allemaal redelijk vlot. De volgende dag had er één behoorlijk spierpijn van alle heftige bewegingen.

Ik raakte redelijk verslaafd aan het ding. Na een paar spelletjes krijg je de mededeling of je niet eens een pauze zou overwegen, maar je werkt je met name bij het tennis behoorlijk in het zweet.

En door tegen de computer te spelen train je ook je vaardigheden en gaat je puntenaantal omhoog.
Zodat je sterker bent als je weer een echte levende tegenstander krijgt.

Ok, één minpuntje dan: de AB vreet batterijen.