Gratis en bijna-gratis

Donderdagochtend 1 augustus. Twitter is boos. Boos op het Wereld Natuur Fonds. Dat zoekt namelijk een PR-professional. Liefst academisch geschoold, briljant, bereid om tachtig uur te werken. Beloning? 125 euro.

Per uur? Nee.

Per dag? Nee.

Per week dan? Nee.

Per maand.
Het WNF ziet de inbox graag volstromen met eager beavers die al enige tijd langs de lijn staan en dolgraag ervaring willen opdoen. Mooi hoor, zo’n organisatie die de hele website vol heeft staan met wollige liefdesverklaringen aan de dieren, de mensen, de duurzame aardbol. Alleen nu dus even niet.

Ook op Twitter, op donderdag, maken onder anderen Jan Bennink en Tadek Solarz zich boos. Op opdrachtgevers, die eigenlijk die naam niet waard zijn. Klanten die veel, zo niet alles willen voor niets. Ze behandelen je af en toe als stront. Gratis pitches. Fake pitches. Pitches zonder open vizier. Met name in de reclamewereld maken veel opdrachtgevers er een potje van.

Wat te doen? Een zwarte lijst onder auspiciën van de VEA? Een Facebook-pagina openen waarin de praktijken van kwaadwillende opdrachtgevers worden uitgemeten?

Onaardige, liefst free ridende opdrachtgevers zijn van alle tijden. Wat deze voorvallen vooral zeggen, is dat het nog altijd recessie is. Te weinig vraag naar reclame- en communicatiekunsten, te veel aanbod.
Zwartboeken bijhouden; het hoeft voor mij niet. Het is heel simpel: klanten die niet betalen, zijn geen klanten. Werkgevers die geen loon uitbetalen, zijn geen werkgevers.
Niet doen. Niet op ingaan. Negeren. Wind. Lucht. Weg. Echt, het is heel gemakkelijk.

En wat het WNF betreft: stemmen doe je met je voeten. Donatie opzeggen. Minuutje werk.