Sikko Gerkema en de verbindende kracht van communities en company cultures

2. La Cassette - En het creëren van vriendschappen als raison d’être

'Twijfelde even of ik deze bij de picks zou doen maar - eerlijk is eerlijk - ik kwam op het idee voor het onderwerp communities dankzij mijn zoon Mees en zijn vriend Vincent. Dus hé, waarom niet.

Al in het eerste jaar van de HKU zijn ze gaan doen wat ze daar eigenlijk nog moesten leren (maar hé, waarom zou je wachten op school?): het opzetten van culturele evenementen. Na twee edities van art/performance-project The Postroom ontstond er al een nieuw initiatief: La Cassette. Als je op hun Insta kijkt dan zie je kort en krachtig hoe ze zichzelf omschrijven: community.

Mees en Vince doen wat ze willen, intuïtief, rauw en experimenteel en nemen hun community zo mee op een voortdurende ontdekkingsreis. La Cassette kan alles zijn. Illegale Covid-parties. Ontregelende events in de binnentuin van Centraal Museum. Poster-zines over jonge fotografen. Graffiti in Beton-T. Hip-hop avonden in de Ekko of Poing. Sweaters en hoodies. Podcasts vanuit Pandora Tivoli. Of La Cassette Gaat Movie: een filmavond gecureerd door aanstormende regisseurs, D.O.P's, editors of andere creatieven uit de film-industrie zoals Sami El Hassani, Rogier Smalhout, Camille Boumans en documentaire-regisseur Malika Helena de Rijke. 

Maar wat ze ook doen en waar ze ook zijn - Utrecht, Rotterdam of Amsterdam - het draait om hetzelfde doel: ‘La Cassette creates a place for the community of DJs, artists, photographers and video makers who use hip-hop and the night as a source of inspiration. We mainly operate at night. In the dark talent develops, friendships blossom and culture is born.’

Het creëren van vriendschappen als raison d’être.

Hoe inspirerend is dat?'

3. Siân Davey - Haar werk is een onderzoek naar de psychologische landschappen van zowel haarzelf als de mensen om haar heen

'Als ik onderstaande foto in één woord zou moeten samenvatten dan is het denk ik - geborgenheid. Een groep vrienden die in een bijna Rubens-achtige compositie volkomen met elkaar verweven zijn. Zowel fysiek als in energie lijken ze één entiteit. Aan alles voel je dat ze elkaar al van jongs af aan kennen en samen zijn opgegroeid. Er straalt een jaloersmakende vanzelfsprekendheid uit die zo typisch is voor vriendschap tussen jongeren die naar houvast zoeken, zich nog onbewust van wie ze zelf aan het worden zijn. Oncomfortabel met zichzelf, vertrouwd met anderen.

Ik ben erg fan van fotografen die de schoonheid van het dagelijks leven op een mooie manier kunnen vastleggen. In Nederland zijn dat mensen als Bert Teunissen en Robin De Puy en in het buitenland Alain Laboille en Siân Davey, maakster van deze foto.

Na een carrière van 15 jaar als psychotherapeut in een privépraktijk, startte de Britse Davey in 2014 een carrière in de fotografie, waarbij ze gebruik maakte van haar ervaringen als psychotherapeut en moeder. Twee gebieden die volgens haar veel raakvlakken hebben: ‘Psychotherapy is a profoundly intimate process, as is portrait photography - both are essentially a dance between subject and object.’

Haar werk is een onderzoek naar de psychologische landschappen van zowel haarzelf als de mensen om haar heen. Twee van haar projecten laten de band voelen die ontstaat wanneer mensen binnen een hechte gemeenschap leven en opgroeien. Het zijn The River en Communion.

Hierover zegt Davey: ‘Additionally, I have learnt that we are essentially the same. We just employ different tools to mask our vulnerability. Beyond that, there is an overwhelming need for connection and intimacy.'

PS Als je dan toch op haar site bent, bekijk dan ook zeker Looking for Alice, een serie over haar dochtertje met Down, en Martha waarbij de adolescentie van haar stiefdochter centraal staat.'

4. JR - Een soort Bansky maar dan niet anoniem en met veel meer maatschappelijke impact

'Ik houd van kunst. En vooral als die aan museummuren ontsnapt. JR begon op zijn vijftiende in Parijs fototentoonstellingen te maken op straat en dat is nogal uit de hand gelopen. Straten, muren en gebouwen in Mexico, Israël en Palestina, Florence en Kenia werden zijn canvas. Hij is een soort Bansky, maar dan niet anoniem en met veel meer maatschappelijke impact. 

JR is een infiltrerende kunstenaar. Tijdens zijn collage-activiteiten mogen lokale gemeenschappen deelnemen aan de artistieke creatie, waarmee de scheiding van toeschouwers en performer vervaagt. Zijn enorme portretten creëren een ​​vrije ruimte waarin maatschappelijke kwesties, kunst en voorbijgangers elkaar ontmoeten. Dat is de essentie van zijn werk.

Hij plakt gigantische posters in openbare ruimtes over de hele wereld - op de muren van kerken, de zijkanten van bussen, treinen, trappenhuizen of op de bodem van een leeg zwembad.

Eén van zijn favoriete projecten is ‘Women are heroes’ in de favelas van Rio de Janeiro.

Als eerbetoon aan degenen die een essentiële rol spelen in de samenleving, maar die de voornaamste slachtoffers zijn van oorlog, misdaad, verkrachting en politiek of religieus fanatisme, plakte JR enorme foto's van de gezichten en ogen van lokale vrouwen over de hele buitenkant van de huizen, plotseling een vrouwelijke blik werpend op zowel de heuvel als de favela.

Could art change the world? Is de vraag die hij regelmatig opgooit.

Nou en of.

Check ook zijn andere projecten.

In 2011 heeft hij een fantastische TedTalk gemaakt - Use Art To Turn The World Inside Out - een aanrader.'

5. Be like David

'David Hieatt is een legende als het gaat om copywriting.

Afgelopen tijd was iedereen lovend over de ‘Niet vliegen, wel landen’-poster van Natuurhuisjes. Het leek wel over het hele vak blij was dat er in deze schrale tijd eindelijk weer eens iemand de moeite had gedaan om iets moois en spitvondig te schrijven. Toen David copywriter was, deed hij niet anders.

Bij Leagas Delany schreef hij headlines als:

Ever wondered where your best mate ended up?
It’d be a shame if it was just the back of your mind.
British Telecom. It’s good to talk.

En voor het Wales Bureau voor Toerisme:

‘One day you will go to a better place.
Unless you live in Wales.’

In 1995 richtte hij met zijn vrouw Clare het duurzame skatemerk Howies op. Het groeide uit tot een cult brand mede door de geweldig mooi vormgegeven catalogussen die nu collector's items zijn op Ebay. In 2006 verkocht hij Howies aan The Timberland Company. Voor 3.2 miljoen Pond.

Zijn masterpiece moest toen nog komen.

In Cardigan, Wales stond een fabriek waar al 40 jaar jeans werden gemaakt. Ruim 10% van de 4.000 inwoners werkte daar. In 2002 moest de fabriek sluiten en daarmee verdween het kloppend hart van deze gemeenschap. David en Clare besloten de fabriek nieuw leven in te blazen met order-to-make jeans. Behalve om retegoed design en vakmanschap draait alles om storytelling, branding & culture.

Hiut Jeans is the gift that keeps on giving. Elke paar heeft een history tag met zes foto’s waarop je kan zien hoe jouw specifieke jeans is gemaakt en door wie. De bijbehorende No Wash Club was een initiatief om verspilling van water te voorkomen. Luchten, in de vriezer stoppen, alles mag behalve de wasmachine. Begonnen als een gimmick, nu een cultgroep van believers waarvan sommigen al drie jaar hun jeans niet gewassen hebben. Toen Meghan Markle werd gespot in Hiut Jeans ontstond er een wachtrij van drie maanden en waren ze definitief het begrip niche merk ontgroeid.

David bouwt met verhalen een cultuur die mensen verbindt tot een gemeenschap. Zijn meest krachtige wapens zijn advertenties, posters en magazines. Kortom alle media die uitgestorven lijken omdat we ons doodstaren op social content.

‘Only average print is dead’, is zijn motto. En zo is het.

Be like David.
Build cultures and grow communities.
And then the score will take care of itself.

Davids masterpiece.

PS Schrijf je gelijk even in voor hun nieuwsbrief barstensvol inspiratie.'

Komende week is Ewoudt Boonstra, Creative Director Higuita, curator van #RPOTDFAW.