Waarom 'Parijs' ook merken aangaat

Laatst stuurde ik een tweet naar Donald Duck. Dat zat zo. Mijn zoon kreeg eenmalig een stel voetbalplaatjes bij zijn Donald Duck. De week erop was hij verdrietig, dit keer zaten er namelijk helemaal geen plaatjes bij en mijn zoon had bedacht: dat gaat vast zo voortaan elke week. Ik dacht: ik ga twitteren. Want wat doen we tegenwoordig als iets ons niet zint? We gaan twitteren.

@DonaldDuckNL twitterde terug. Dat het niet de bedoeling was dat mijn zoon in tranen was om een stel voetbalplaatjes. Twee dagen later kreeg hij post. 'Donald Duck vroeg me je deze plaatjes op te sturen.' Mijn zoon was vol ongeloof. En ontzettend blij met zijn post. 'Pap, heb jij echt getwitterd met Donald Duck?' - 'Ja, zoon. Dat heb ik.' Ik keek nog een keer naar het handgeschreven briefje dat op tafel lag. Twitteren met Donald Duck, ja, dat is toch ook wel iets magisch. 

Ineens gedraagt zo’n merk zich als een mens. En vooral, de mensen achter het merk. Het handgeschreven briefje van het meisje van de webcare afdeling. Een klein gebaar, zo geregeld, maar met oh zo’n grote impact (een kind blij maken). Het was oprecht, het was gemeend.

Ik moest aan Donald Duck denken toen ik de reacties bekeek op een Facebookpost die ik schreef. Het was zondagavond. Op Facebook had zowat iedereen die ik kende een Franse vlag over zijn gezicht geplakt. Een mooi symbool. Totdat je door de vlaggen je vrienden niet meer zag. Zowat alles op mijn timeline ging over Parijs. En terecht. Want de tv stond in het teken van Parijs, de krant ging over Parijs. Voor even stond de wereld stil.

Paradiso

Op Twitter zag ik een prachtig statement van Paradiso verschijnen. Verslagen waren ze. Verbijsterd. En ik zag het voor me. De mensen bij Paradiso, die de volgende avond gewoon weer aan het werk moeten. Je voelt het in zo’n post. Je leeft mee. De Domtoren kleurde blauw-wit-rood, net als heel wat iconische beelden over de hele wereld. Een cartoon van Banksy ging de wereld over.

Ineens, op zondagavond viel het me op. Ik zag niet één post voorbij komen van een merk. Het verbaasde me. Of het nu Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn of Snapchat is, het wemelt er van de merken. Heineken, H&M, Nike, Albert Heijn, Ziggo, Coca-Cola en zo verder. Ongetwijfeld heb je ze ooit zelf geliked of je vrienden (daar doe je dan weer niks aan), maar ze zijn er. En omdat ze ook wel weten dat ze op de sociale media zitten, en niet a-sociale media, proberen ze zich te gedragen zoals wij. Ze proberen grappig te zijn. Ons te vermaken. Tussen ons in te staan.

Ongepast?

Op die zondagavond viel het me op. Ze zijn er niet. De merken. Ik zag ineens weer de posts van mijn vrienden. Wat op zich fijn was. Maar ik begreep ook niet goed waarom er geen merk in mijn timeline met ons meeleefde. Waarom niet één van de webcaremedewerkers iets deelde over Parijs. Mocht het niet? Waren ze vrij (het was toch zondagavond)? Of vonden ze het ongepast?

Ik ergerde me. Want merken haken altijd op alles in. Prinsjesdag, Kerst, oudjaar, Koningsdag, de Gay pride. Verzin het, en er wordt op ingehaakt. Ze doen alsof ze mensen zijn. Proberen zich te mengen in onze gesprekken. Gaan grappige, menselijke fitties aan met andere merken. Komen met lollig bedoelde posts. Doen er alles aan om tussen de mensen in te staan. Maar toen was het doodstil. Geen KLM, geen Heineken, geen H&M, geen Ziggo. Niets. Laat dan die lollige posts voortaan ook maar zitten, zette ik op Facebook.

Op mijn timeline barstte een discussie uit. 'Commercie moest zich niet uitspreken.'- 'Deze week in de bonus… Brie President? Ik moet er niet aan denken.' Ik was verbaasd. Als het goed gaat, en we een WK spelen of Koningsdag vieren, dan rollen de merken over elkaar heen om een rol te spelen in ons leven. Het is toch vreemd dat we nu dan roepen dat het om 'commercie' gaat. Alsof we niets goeds kunnen doen als merken. Denk aan de goedzak van Albert Heijn.

Als merken zich willen begeven tussen mensen, dan ook nu. Juist nu zelfs. Want de vrijheden die vrijdag zijn aangevallen, zijn dezelfde vrijheden waar al onze merken op drijven. Een voetbalwedstrijd, een restaurant, een concertzaal. Bedrijven en merken zijn er aanwezig. Ze maken het bier, het eten, ze zorgen voor het licht, ze maken de voetbalschoenen van de voetballers. Overal zijn ze.

Maandag zag ik dat Amazon de site had vrij gemaakt voor een Franse vlag halfstok. Solidarité. Net als achter het handgeschreven briefje van Donald Duck zag ik de medewerkers van Amazon die dit besloten te doen. Die het heel snel op de website plaatsten. Het merk bleek gewoon te bestaan uit echte mensen. Die mensen, die mogen best interactie met ons aangaan.