Veel projectcommunicatie blijkt in de praktijk te stoppen als de weg open is, het gebouw er staat of de dijk is aangelegd. Dat wordt keurig gevierd met een wethouder of minister, of zelfs de Koning als het project groot genoeg is. Maar vaak stopt het daarna. Heeft het project nu werkelijk na ingebruikname die effecten die men bij de start er van voor ogen had? En worden de partijen uit de directe omgeving bedankt voor hun geduld, verdraagzaamheid en medewerking? Pal voor mijn deur aan de overkant van de Singelgracht werd de Mauritskade compleet heringericht. Om de overlast te beperken hadden DIVV, Liander, Waternet, GVB en het Stadsdeel de krachten gebundeld en hun deel in het tracé netjes bij het grotere geheel gevoegd. En nog was deze belangrijke verkeersader enkele maanden afgesloten en leek de kade een tijd lang meer op de Gazastrook dan op een stukje Amsterdam. Omrijden, verdwaalde toeristen alternatieve routes uitleggen, de normale olifantenpaadjes waren opeens weg.
Maar goed, het ziet er allemaal prachtig uit, kan weer jaren mij en straalt kwaliteit uit. En volgens planning opgeleverd. En zo'n bedankje van het projecttteam demonstreert voor mij de omgevingsgerichtheid van een projectteam: complimenten!
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!