De social responsibility van een onderneming is niet meer te beperken tot de creatie van aandeelhouderswaarde alleen, zoals econoom Milton Friedman in 1970 zo vurige bepleitte. Econoom Ed Freeman was het dan ook niet met Friedman eens: een bedrijf heeft een verantwoordelijkheid naar alle stakeholders (1984). Afhankelijk van de economische context is voor beide visies wat te zeggen, maar in crisistijd voert vooral de visie van Freeman de (sociale) boventoon in blogs en debatten.
Start with Why
Sinds de TEDx presentatie van Simon Sinek probeert menig bestuurder de winst-georiënteerde strategische doelen te vertalen naar een meaningful purpose. In de praktijk blijkt echter dat maar weinigen begrijpen wat het nou écht betekent om purpose-driven te opereren. Laat staan dat ze begrijpen waaróm ze purpose-driven zouden moeten zijn.
Social business
De man die de term 'social business' bedacht was de Bengalese econoom, social banker, auteur en Nobelprijswinnaar voor de Vrede, Professor Muhammed Yunus. Als grondlegger en bedenker van het microkrediet hielp hij miljoenen (94% vrouwen) met kleine leningen in het arme Bangladesh een bestaan voor zichzelf en hun gezin op te bouwen.
In Building Social Business, Yunus shows how social business can be put into practice and explains why it holds the potential to redeem the failed promise of free-market enterprise.
Oxfam
UIt onderzoeken blijkt dat het model voor social business ook in het rijke westen bepaald niet mistaat. Zo laten de cijfers van Oxfam zien dat de vrijemarkteconomie voor de meesten heeft gefaald: 1% van de wereldbevolking bezit 48% van al het vermogen.
On current trends, Oxfam says it expects the wealthiest 1% to own 54% of the world's wealth by 2020. While 85 billionaires have the same wealth as the bottom half of the world’s population.
Ook de Franse econoom Thomas Piketty duidt op de voortdurende, oneerlijke verdeling van vermogen, veroorzaakt door het feit dat het kapitalisme de vermogenden onevenredig bevoordeelt.
Dergelijke cijfers kunnen twee reacties losmaken: de ene is die van 'hoe kom ik zo snel mogelijk in die top' en de ander is 'wat kan ik doen om anderen uit die put te halen'. Wat kies jij? Het is voor sommigen hét dilemma van de 21e eeuw, maar voor de millennials (Gen Y) lijkt de keuze al gemaakt.
Wat voor de één een vanzelfsprekendheid is, is voor de ander een droom.
Bezit als deel van de identiteit
Eerlijkheid gebiedt dat ik jaren geleden, net als mijn generatiegenoten, vol heb ingezet op de ratrace naar 'meer'. Bezit is een onlosmakelijk deel van mijn identiteit geworden, ook al zou dat niet zo mogen zijn. Maar terwijl ik dit voor de open haard schrijf, zijn er mensen die zich wanhopig afvragen of ze binnenkort worden uitgezet of dat er morgen iets te eten is voor de kinderen. Hoe rijmt dat met de luxe van mijn bestaan? Ik worstel daar steeds meer mee ..
Die worsteling komt mede door verhalen als die van Lauren Bush, een jonge Princeton studente met een groot hart én een gezonde handelsgeest. Als student spokesperson voor de World Food Programme (WFP) besloot Lauren dat ze niet lijdzaam wilde toezien dat dagelijks 925 miljoen mensen honger lijden. Hoewel het probleem vele malen groter was dan dat zij kon behappen, kwam ze met een even simpele als briljante oplossing. De video spreekt voor zichzelf:
Lauren Bush startte The FEED Foundation slechts 8 jaar geleden en voedt daarmee indirect 75 miljoen mensen per dag. Een ongekend resultaat voor een meisje van begin twintig.
Naast dit hartverwarmende resultaat vind ik ook haar inzichten uiterst leerzaam:
"FEED is a way to connect people in a meaningful way to a cause. It is proven that millennials rather donate to a cause through the purchase of a product than through a donation. The FEED brand acts for them like a Badge of Honor."
En daarmee drukt Lauren de vinger precies op de juiste plek: 93% van de millennials geven namelijk aan een product te kopen als dit product geassocieerd is met een goed doel (Pew Research, Millennials Report, 2010). Als je dan in het achterhoofd houdt dat die millennials in 2018 net zoveel zullen besteden als hun ouders (Oracle), dan begrijp je de potentiële impact van de verbondenheid van je organisatie of product aan een goed doel.
By 2018, their (GenY ie. millennials) projected income will be about USD 3.39 trillion annually. By that time, their income will surpass that of the Baby Boomers and will close in rapidly on that of Generation X.
Werkgever voorkeur
Maar er speelt nog iets. Over 10 jaar zullen 75% van de werkenden komen uit de millennial-generatie. De vraag is dan wel of ze voor u zullen kiezen. Om dat te weten te komen wordt elk jaar een onderzoek gehouden onder 12.000 studenten en gevraagd wat hun favoriete werkgever is. Tot 2012 bestond de top 3 nog uit Google, Apple en Microsoft, maar sinds 2013 staat ineens St. Jude Children's Hospital uit Memphis bovenaan. Millennials willen zich blijkbaar niet alleen middels een aankoop betekenisvol identificeren, maar ze willen ook graag werken voor bedrijven die 'goed doen'.
Conclusie
Uit het bovenstaande volgt dat het steunen van een goed doel dus méér doelen dient. Het geeft betekenis aan de koop van product - zoals een product eerder mijn generatie 'aanzien' gaf. Maar ook het werken voor een cause-gedreven organisatie geeft betekenis. Daarmee lijkt - met de toetreding van de millennials, tot de werkvloer (consious employees) en als kritisch consument (consious consumers) - de geboorte van de Meaning Economy een feit. Bent u klaar voor de millennials?
The meaning of life is to give life a meaning
P.s. The FEED Foundation is (voor alle duidelijkheid) een for-profit organisatie. In de VS bestaat nog niet zoiets als een tussenvorm tussen een for-profit en een for-good organisatie. Een initiatief als B Corps Fellows probeert daar verandering in te brengen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!