De teloorgang van The Designers Republic

Afgelopen weekend werden in Zurich de European Design Awards uitgereikt. Aan de uitreiking ging een drie daagse conferentie vooraf. Ik heb de laatste conferentiedag bezocht en hoorde Ian Anderson van The Designers Republic (TDR) vertellen over de opkomst en ondergang van zijn bureau.
Niet iedereen zal TDR kennen, daarom een korte introductie. TDR is een van de meest invloed rijke designbureaus geweest. Zij hebben veel gewerkt voor de muziek en game industrie en van daaruit doorgegroeid naar werk voor corporate merken, zoals Coca-Cola en Orange. Hun werk is zelf geëxposeerd in het MOMA. Maar nu is The Designers Republic niet meer. Ze zijn failliet.

The rise of a star
TDR is vooraal groots geworden doordat zij door Playstation zijn gevraagd de packaging en communicatie voor games te ontwikkelen. De programmeurs die werken voor spelen, zoals ‘Wipeout’ en ‘Grand Theft Aurocar’ hadden hun voorgedragen. “Toen we in de ‘kelder’ kwamen waar de programmeurs zaten te werken en ze het licht aan deden om ons te verwelkomen zagen we waarom ze ons hadden gevraagd. Alle wanden waren bedenkt met posters die wij gemaakt hadden voor verschillende muziek merken”. Deze programmeurs en de doelgroep van de spelen waren muziek liefhebbers en luisterden vooral naar de bands waarvoor TDR het artwork verzorgde. Dus werd hun gevraagd om de packaging te maken voor Wipeout.

Tijdens de laatste presentatie aan de president werd hun gevraagd waarom er geen japanse tekst op de verpakking stond. Dat moest toch eigenlijk wel om de herkomst van het merk te laten zien. “dit moest a la minute doorgevoerd worden. Maar wij hadden behalve onze eigen naam in Japanse karakters geen Japanse tekst. Dus hebben we dat er maar opgezet.” Dit is goed genoeg voor de president en de verpakking met daarop in het Japans THE DESIGNERS REPUBLIC is gedrukt en verkocht. Geen wonder dat de TDR kort daarna een grote naamsbekendheid had in Japan. Dit is, zoals Ian het benoemd de dingen die het zo leuk maakt om met grote merken te werken.

Hoe het mis ging
De mensen bij TDR waren einzelgänger en ze werkten er omdat ze daar een grote vrijheid kregen en voor goede muziekanten geweldig mooie covers en posters konden maken. Maar steeds vaker kwamen er grote merken naar hun toe. Hier werd veel geld mee verdient, maar werden gezien als noodzakelijk kwaad om daarna meteen door te gaan met leuker werk voor een nieuw techno label.
Vijf jaar geleden maakte Ian de keuze om een business director aan te nemen die zich ging bezig houden met het verder professionaliseren van TDR en het aanspreekpunt was voor meer corporate klanten. Dit was nodig omdat in de muziek industrie geen brood meer te verdienen was. Budgetten werden gehalveerd en de grote van projecten nam ook af. Deze verandering van koers en de afname van werk voor de muziek industrie heeft ze de kop gekost. Goede designers vertrokken, omdat ze de vrijheid die er ooit was misten en de studio te veel een bureau werd. Dit was nog wel op te vangen, maar toen ook klanten niet op tijd betaalden, ze een aantal pitches verloren en er een dikke blauwe envelop op de mat viel was het echt gedaan met de pret. Ian geen nu weer door, zoals hij ooit is begonnen. Gewoon goed werk maken voor klanten die op zijn werk zitten te wachten. We horen nog van hem!