'In het grootse nihilistische epos Fight Club betoogt hoofdpersoon Tyler Durden dat ‘reclame ons werk laat doen dat we haten, zodat we spullen kunnen kopen die we niet nodig hebben.’ Dat is misschien wat erg radicaal, maar er mag best wat harder worden nagedacht over de sociale waarde van commerciële propaganda', zo besluit De Correspondent-auteur Jesse Frederik (@jessefrederik) zijn artikel over reclame.
Terwijl het reclamevak zich buigt over de afnemende effectiviteit van traditionele reclame, maakt Frederik zich ernstig zorgen over het fenomeen. Alcoholreclame moet het ontgelden, maar 'Waarom willen we überhaupt dat de verkoop van illusies zulke grootse vormen aanneemt?' en 'Reclame verziekt onze cultuur, het probeert een levensvisie op te dringen die – laten we alsjeblieft hopen – indruist tegen de menselijke natuur.' Het artikel had zo in de jaren zeventig, tachtig of negentig verschenen kunnen zijn.
Het vraagt natuurlijk om een reactie uit het vak, van een reclamemaker van deze tijd. Maar gelukkig is daar ook Volkskrant-columnist Silvia Witteman, die direct in de pen klom om de vloer aan te vegen met het artikel:
'Nee, reclame verziekt onze cultuur niet. Integendeel, reclame hoort bij onze cultuur; soms dom of ergerlijk, soms informatief, soms gewoon leuk. Als ik op YouTube 'Mercedes chicken' (zie filmpje hieronder) intik, krijg ik een spotje te zien dat in 53 seconden mijn hele dag goed maakt.
Maar al kijk ik honderd keer, ik zal nooit een Mercedes kopen. Ik ben geen willoze speelbal van het kapitalisme; die reclame is geestig, maar auto's interesseren me niet. Andere mensen wél. De een koopt een Mercedes en de ander niet. Dat heet vrijheid. Vrijheid, de basis van de menselijke natuur.'
Wie volgt?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!