Op het gevaar af in de hoek te worden gezet als een afvallige, een ketter een verrader of noem-maar-op, verdedig ik ook tegenover mijn ex-collega’s de stelling dat de vrijheid van meningsuiting nooit onbeperkt kan zijn. En al helemaal geen vrijbrief om wie-dan-ook te kwetsen.
Geen misverstand graag. Het staat Jyllands Posten, Charlie Hebdo of welke andere krant ter wereld vrij om beledigende, grievende en in gif gedoopte spotprenten te publiceren. Maar men zou het niet moeten willen. En haal er alsjeblieft de vrijheid van meningsuiting niet bij om het te rechtvaardigen.
De persvrijheid is niet absoluut. Nooit geweest. Onze eigen grondwet koppelt het grondrecht om ‘gedachten en gevoelens te openbaren’ direct aan ‘ieders verantwoordelijkheid volgens de wet’. En die wet maakt al van oudsher voorbehouden. Je mag niet beledigen, je mag niet discrimineren, je mag geen obsceniteit propageren. Dit soort beperkingen gelden niet alleen in Nederland. In sommige Europese landen is het bij wet verboden om de holocaust te ontkennen. En Hitlers Mein Kampf mag niet worden gepubliceerd.
Je kunt niet alleen zeggen, je kunt niet alles schrijven, je kunt niet alles belachelijk maken. Zelfs als het niet in de wet staat. Je schoffeert joden niet, je wenst vrouwen niet terug achter het aanrecht, je maakt katholieken niet zwart en je houdt zwarten niet voor minderwaardig. Toch?
Maar waarom zou dat vaak moeizaam verworven respect zich niet uitstrekken tot moslims? Mogen zij wel op de ziel getrapt worden? Is wat hun lief en dierbaar is nog steeds vogelvrij? Waarom worden haatzaaiende imams opgepakt, veroordeeld en uitgezet en gaan anti-islamitische oproepen vrijuit? Het is geen wonder dat moslims het Westen er van verdenken er een dubbele moraal op na te houden.
‘Vrijheid van meningsuiting is een recht, maar zelfbeheersing is een deugd’, schreef iemand een paar dagen geleden in The Financial Times. Het is de spijker op de kop.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!