En dat is de Provenierswijk. Een negentiende eeuwse wijk aan de achterkant van het station. Bewoners van deze wijk dienden afgelopen week collectief een schadeclaim in bij de opdrachtgevers (NS, ProRail, de Gemeente Rotterdam en de Rijksoverheid). Bewoners willen een financiële compensatie voor verzakkingen, schade en geluidsoverlast. De gemeente heeft onvoldoende gedaan om de wijk te beschermen tegen overlast die veroorzaakt is door de bouwwerkzaamheden. Gemaakte afspraken over bijvoorbeeld bouwverkeer en wat wel wat niet gebouwd zou worden in de directe nabijheid van de wijk zijn volgens de bewoners niet nageleefd. En daarnaast is er een grondwaterprobleem. Door het verlagen van de grondwaterstand tijdens de bouw zijn funderingspalen in de wijk gaan rotten, en het nieuwe station heeft zo'n immense overkapping dat regenwater de grond in het gebied niet meer bereikt. De relatief droge grond onttrekt grondwater uit de omgeving. Nog meer rottende funderingspalen.
Wat is er misgegaan met het omgevingsmanagement van dit megaproject? Ik kan me herinneren een paar jaar terug daar nog een lovend verhaal over gehoord te hebben: ondanks de impact lukte het om, met intensief contact met alle omwonenden, het project op een goede en gedragen wijze uit te voeren.
Mijn vermoeden is dat het project zo tegen het einde van de projectrealisatie de focus op dat omgevingsmanagement is kwijtgeraakt. De projectorganisatie wordt ' afgebouwd' en teamleden gaan op zoek naar een ' nieuwe uitdaging' . En daardoor wordt het toenemend ongenoegen in de omgeving minder goed gesignaleerd en kan een escalatie als deze plaatsvinden. Hetzelfde zie ik ook regelmatig met de communicatiefunctie: projecten stoppen op een gegeven moment met communiceren. En dat is niet handig.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!