In tijden van een versoepeling leer je je vrienden kennen. Omdat vriend Albert (Heijn) de lossere richtlijnen even gretig als zuinigjes aangreep om het winkelwagenreinigingsteam naar de verse vleeswaren terug te bezuinigen – een achtergebleven fles desinfecteringsmiddel als droeve getuige - zag ik me genoodzaakt tot de Vomar.
Toch een beetje het Oost-Europa van het supermarktwezen.
Tegen sluitingstijd, vanwege de geringere kans op tegenliggers, meldde ik me bij de poort.
Het viel mee. Het viel reuze mee.
Een vriendelijk meisje trok in het zicht van mijn komst een schoongewreven karretje uit het rek en gaf me, voordat ik tussen de klaphekjes verdween, nog liefdevol een wolkje desinfectie mee. Ha! Mij kon niks gebeuren. Kogelvrij en een beetje binnensmonds fluitend - want je weet maar nooit! – wandelde ik door een heerlijk lege supermarkt, me ondertussen hardop verbazend over de enorme prijsverschillen (toch even Albert….1,5 euro minder voor een pak koffie?), het brede assortiment, de blijmakende diversiteit van het personeel, om uiteindelijk smetteloos gezond en virusvrij vlak voor de lopende band overvallen te worden door een meneer met een tranend oog, twee ontbrekende voortanden en een drankprobleem, die me op minder dan een meter luidruchtig aan zijn nog veel dichtbijere compagnon voorstelt. Die grijnst zijn ook al ontbrekende voortanden bloot en zwaait vragend met twee blikjes pils.
Of ze even voor mogen. Want hun fiets staat niet op slot.
Dat van die fiets vind ik creatief gevonden, bedenk ik vlak voor ik sterf van angst.
Met een van Irma gestolen gebaar weiger ik het beurtbalkje. Zeg maar eens beleefd dankjewel als je al vier minuten niet heb ingeademd.
Wat wil ik hier nu mee zeggen?
Ik wil hiermee zeggen dat ik nog niet helemaal toe ben aan versoepeling. Dat ik als stadsneuroot met smetstress gedij bij duidelijkheid. Heerlijk schoon, heerlijk rustig, heerlijk overzichtelijk die lockdown. Geen Schiphol, geen files. Even geen economie.
Met alle respect voor de ZZP’ers natuurlijk.
En nu moet ik van het kabinet weer naar buiten. De wijde wereld in. Een vrijgelaten bajesklant met heimwee naar de tralies. Ik mag zelfs in een vliegtuig. Naar Italië. Het land dat gisteren nog duizend doden stierf.
Onnavolgbare paradigmawissel. Wat een week terug fataal was - een winkelmandje, een toevallige passant - is vandaag aaibaar. Je mag er naast zitten. Je mag het vasthouden.
Heb ik een vaccin gemist? Is er ergens een wetenschappelijk inzicht gerezen? Werken de mondkapjes weer? Is er iets blijvend veranderd in het aerosoolgebeuren?
Duidelijke regels begrijp ik. Een beetje duidelijke regels niet.
En onze MP worstelt daar ook mee.
Ik zat nog eens wat oude persconferenties door te bladeren. Je moet wat in dit inspiratieloze tijdperk. En ineens viel het me op. De MP vergat het i-woord. ‘Deze lockdown’, zei hij. En daarna, bijna schuldbewust: ‘Deze intelligente lockdown.’ De hapering was kort, maar veelzeggend.
Het is zijn stil verzet, dacht ik. Zijn verzet tegen het frame. Tegen Eric Wiebes die knuistjeswrijvend in de coulissen toekijkt. Tegen het bataljon communicatieadviseurs, virologen en die vogelplaag aan gedragswetenschappers die hem en ons willen doen geloven dat langzaamaan en vervolgens steeds sneller versoepelen het beste is. Het beste voor de ouderen, de jongeren, de IC-bezetting en de terraseigenaren.
Je gaat misschien wel dood, maar er zijn tenminste weer genoeg bedden om in dood te gaan.
De MP moet zichzelf overtuigen. De hapering verraadt zijn weerstand. Zijn twijfel.
De lockdown is wél intelligent, mensen. Geloof me nou maar. Hoe nadrukkelijker hij het zegt, hoe meer ik binnen blijf.
Vroeger, toen ik nog jong van geest was, haalde ik best aardige cijfers op school. Maar als ik daar thuis over opschepte, kreeg ik een week geen vlaflip.
Iets zegt me dat het bij de familie Rutte niet anders was.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!