Dat éne contact, met de in een ander jargon 'accountmanager' verloopt niet altijd even soepel. Nieuwsuur besteedde er van de week aandacht aan. De WMO consulent uit Deventer voerde het volgende gesprek met een hoogebejaarde mevrouw:
WMO-consulent: Wat speelt er precies?
Bejaarde mevrouw: Ik heb een rolstoel die heel zwaar loopt. Die rolstoel is van Carinova, en toen zegt mijn dochter toen ik eens in Zwolle was met die rolstoel, en toen gingen we naar het winkelcentrum, dat is er niet zo ver vandaan. En mijn dochter die zegt die rolstoel die loopt zo zwaar. En ik zeg, ik zal de gemeente eens bellen in Deventer en zodoende.
WMO-consulent: De afgelopen jaren is er een beetje een claimgericht aanbod geweest aan voorzieningen, dus bijvoorbeeld met de hulp in het huishouden die u bijvoorbeeld heeft…
Bejaarde mevrouw: Ja….
WMO-consulent: En dat wil men meer richting eigen participatie, eigen kracht, meer richting zelfredzaamheid. Er moet eigenlijk een soort van cultuuromslag komen.
Bejaarde mevrouw: Ja maar ik heb maar twee keer in de maand hulp in de huishouding, drie uur in de morgen.
WMO-consulent:Dat komt allemaal nog, we bespreken het allemaal. Eigenlijk wil ik een gesprek met u aangaan, wat u nog wel kunt.
Zo moeilijk is dat dus: je verplaatsen in de situatie van iemand anders en gewone mensentaal spreken.
Miscommunicatie van een heel andere soort is er in hetzelfde item te zien door wethouder Margriet de Jager. Haar kille en eendimensionele verhaal landde zo verkeerd dat de Raad van Deventer er een motie van treurnis aan wijdde en dat de wethouder in aller ijl met een persbericht de veroorzaakte schade enigszins moest zien te beperken.
Voor mijn opdracht bij een heel andere gemeente heb ik over dit onderwerp in ieder geval nu een mooie casus om te bespreken hoe communicatie over dit onderwerp wel moet: in gewone mensentaal, empathisch en luisterend..
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!