Denderend stormden we het mooie jaar 2020 in. Er was een lading aan vacatures en een branche die groeide. De mensen waren bijna niet aan te slepen. Wát een jaar ging zou dit gaan worden. Maar toen vond er in China een uitbraak plaats van het nieuwe coronavirus, dat alles zou veranderen, ook in ons land. In maart verdampte van de ene op de andere dag het aantal vacatures en ging onze markt volledig op slot. Campagnes gingen in rook op.
Mensen moesten thuis blijven. Huiswerk maken met de kinderen. Gezellig samen met hun partner aan de keukentafel werken, voor leraar spelen en ook nog eens aardig zijn voor elkaar. Sommigen zaten opgesloten in hun kamertje, helemaal alleen. De hele dag Zoomen, Teamen en rondhangen op de hang-out van Google.
Contracten werden niet verlengd. Ontslagrondes, die bij een hoop bedrijven toch al gepland stonden, werden onder het mom van corona met gemak langs de ondernemingsraden geloosd. Draconische maatregelen bleken onvermijdelijk.
Stiekem werd best snel heel zichtbaar dat het misschien niet overal heel goed ging. Stiekem werd de lucht uit een industrie geperst. En dat harde persen leidt vaak tot een hoop pijn. De jaren geleden ingezette globalisatie binnen onze industrie bleek ineens een last te zijn. De afhankelijkheid en het niet meer lokaal en autonoom kunnen bewegen idem.
Inmiddels maak ik me niet meer zoveel zorgen over een tweede golf. Ik maak me veel meer zorgen over een groter gevaar: de totale uitputting van de mensen in onze branche. Mensen die nog steeds thuis zitten. Alleen. Aan een keukentafel. Weg van collega’s en een sociale werkomgeving. Weg van de dynamiek die onze branche uniek maakt.
Het werk en de klanten komen terug. Plannen moeten weer gemaakt worden. Doelstellingen worden weer wat positiever. Maar hoe gaan we dit invullen?
De hoeveelheid werk is terug aan het keren op het niveau van begin 2020. Maar dat werk moet gedaan worden door veel minder mensen. Mensen die nu al veel meer uren werken dan gezond is. Mensen die geacht worden door te gaan, te blijven leveren. Waarbij de zin "wees blij dat je nog een baan hebt" door het achterhoofd giert.
Mensen vallen om. En mensen zijn het hart van ons vak. Mensen maken het verschil. De burnoutgolf rolt gestaag onze branche binnen. En van deze golf lig ik 's nachts wakker.
Let alsjeblieft een beetje op elkaar.
Over de auteur:
Arno Peperkoorn is directeur van de Result Recruitment Group en mede-oprichter van de stichting IncludeNow.
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!