Door Carol Rock
Representatie en beeldvorming in de media. Er ging een wereld voor mij open toen ik me hier tijdens mijn studie Communicatiewetenschap in ging verdiepen. Natuurlijk had ik als kind wel door dat de mensen die ik dagelijks op televisie zag maar weinig weg hadden van de mensen die ik mijn familie noemde.
En als het een keer wél het geval was, herkende ik me totaal niet in hun levensstijl. Pijnlijk vond ik dat soms wel, vooral wanneer ik merkte dat voor mijn omgeving die karikaturale beeld-vorming uit de media naadloos overliep in hun eigen werkelijkheid. Als ik praatte, werd ik nagepraat met een Surinaams accent. Voor de duidelijkheid; mijn ‘accent’ valt, als ik de verschillende analyses van mensen om mij heen mag geloven, in de categorie hockey. Ooit werd me gevraagd of ik de regendans wilde doen.
Geduld
Een andere keer werd geïnformeerd of ik geadopteerd was, toen duidelijk werd dat mijn ouders hoogopgeleid waren. En ook in deze tijd moet ik nog wel eens uitleggen dat mijn kinderen dezelfde vader hebben. Je kunt dus wel stellen dat mijn ervaringen hoofdstukken in een levenslang empirisch onderzoek naar beeldvorming zijn. Tijdens elk bezoek aan Nederland verbaas ik me er weer over hoe wit het Nederlandse medialandschap nog steeds is.
Opmerkelijk, aangezien in een land woon waar racisme zo diep in het dagelijks leven geworteld is. Als je dus ergens een volledig witte bezetting in de vele televisieprogramma’s mag verwachten, is het wel hier in de Verenigde Staten. Maar gek genoeg is dat dus niet zo. En omdat ik daardoor weet dat het anders kan, kost het mij steeds meer moeite Nederlandse televisie te kijken.
Na al die jaren tevergeefs hopen dat het Nederlandse medialandschap ooit een herkenbaarder afspiegeling van onze moderne samenleving zou worden, raakt mijn geduld nu langzaam op. Een studio vol witte ‘deskundigen’, of Bekende Nederlanders die overal over mee kunnen praten, is nog steeds dagelijkse kost. Het is 2020, ik ben er klaar mee.
Comfortzone
De afgelopen maanden heb ik tijdens de verkiezingen mijn schermtijd minimaal verzesvoudigd. Dagelijks zapte en swipete ik gretig langs de vele zenders en nieuwsprogramma’s die dit land rijk is. De politiek-analisten en correspondenten waren man, vrouw, LHBT, hetero, wit, zwart, Aziatisch, of LatinX. Ze schoven aan vanwege hun deskundigheid en niet om te praten over wat hun uiterlijk of geaardheid deed vermoeden. En dat is wat ik ook zo graag wil zien als ik in Nederland de tv aanzet. Dat is waar onze jongste generatie kijkbuiskinderen in de 21ste eeuw mee geconfronteerd dient te worden, zodat ze straks niet beter weten dan dat hun collega’s, buren, vrienden, premier, of huisarts er niet vanzelfsprekend uitzien als zij, of zijn zoals ze eruit zien.
De Amerikaanse verkiezingen waren de uitgesproken kans voor Nederlandse programmamakers om eindelijk uit hun comfortzone te komen bij het uitnodigen van deskundigen. Kom op Nederland, met een klein beetje meer moeite heb je die originele gasten met een goed verhaal en die deskundigen die programma’s een welkome upgrade kunnen geven, zo gevonden!
Carol Rock is journalist, spreker en America-watcher. Ze woont in San Francisco.
