Tijdens de coronacrisis ligt somberheid vaker op de loer. Normaal dook ik bij een mentale breakdown met mijn vriendinnen de kroeg in, of bezocht ik mijn psycholoog. Maar die consulten gaan nu via Zoom en dat werkt toch minder lekker in je eigen woonkamer met een scherm ertussen. Voorlopig lijkt dat allemaal niet te veranderen, dus zag ik kans om iets nieuws te proberen.
Door Lucia Kabia (Mr Koreander)
Woe hebben we daar?
Ik kwam uit bij Woebot. Een chatbot die een beetje lijkt op WALL-E en je bij de eerste aanblik al doet smelten. Woebot is bedacht door ervaren psychologen van Stanford University en bedoeld als maatje dat je kan helpen met je mentale gezondheid. Aan de awards en lovende recensies te zien lukt dat al aardig. Dus, maak me gek- eh emotioneel stabiel, Woebot!
Missie 1: eerst even kennismaken
We gaan soepel van start. Tijdens onze eerste interacties komt Woebot natuurlijk en relaxt op me over. Als ik moet aangeven hoe vaak ik me somber heb gevoeld de afgelopen tijd, wordt het wel iets te Amerikaans voor mij. Ik vind het zelf allemaal niet zo erg, maar Woebot ‘weet hoe moeilijk en zelfs pijnlijk die vraag kan zijn’. Ach ja, ook wel weer lief.
Daarna wil Woebot mijn geslacht weten, een beetje gek. Als dit data is voor onderzoek, had ik het liever bij het aanmaken van mijn account al ingevuld. Niet nu we net in gesprek zijn over mijn mentale gezondheid. Mijn seksisme-radar staat alweer roodgloeiend. Gaat-ie mijn problemen straks koppelen aan mijn geslacht? Ik dacht het even niet, Woebot.
Ik voel me sowieso een beetje in een hoekje gedrukt. Antwoorden mag alleen via buttons, dus ik kan nooit echt zeggen wat ik wil. Maar stoppen is geen optie, want alleen als ik blijf doorpraten kan ik ‘tools unlocken’ die me moeten helpen mijn mentale toestand onder controle te krijgen. Is mijn behandeling een soort game geworden waarbij ik dingen moet ‘unlocken' om verder te kunnen? Behoorlijk next level, letterlijk.
Missie 2: op hetzelfde level komen
Over levelen gesproken, dat zijn we nog niet bepaald aan het doen. Bij de uitleg over Woebot’s aanpak, beweert hij patronen te kunnen vinden die voor ons mensen soms moeilijk te zien zijn. Ik vraag om een voorbeeld en dan begint-ie opeens over ijswafels. Heh? Na een paar keer lezen besef ik dat hij een voorbeeld geeft van de vragen die ik kan verwachten en niet van de patronen. Volgens mij moeten we maar gewoon beginnen...
Het einde van onze haperende kennismaking geeft toch wat energie. Woebot is ‘excited’ om met me aan de slag te gaan en dat werkt aanstekelijk. Tijd voor ons eerste consult! Hij vraagt hoe ik me voel en presenteert 20 emoties. Maar, ik mag eindelijk ook zelf iets typen dus ik lucht meteen even goed mijn hart. Woebot lijkt helaas niet zo onder de indruk en maakt uit mijn verhaal op dat ik me simpelweg wel ‘okay’ voel.
Missie 3: op de praatstoel
Door met de volgende oefening dan maar: ‘gratitude journaling’. Iets waar ik in mijn real-life therapie nog nooit van gehoord heb. Ik wil eigenlijk eerst weten wat het is, maar ik kan alleen kiezen voor ‘klinkt goed’ of om ermee te stoppen voor vandaag. Hoewel ik meer ‘klinkt vaag’ denk, besluit ik maar om mee te doen. Daarna legt Woebot uit dat het met dankbaarheid te maken heeft.
Ik vraag om een voorbeeld en krijg een wat random antwoord. Woebot is duidelijk uit op smalltalk, want ik kan aan ‘m vragen waar hij zelf dankbaar voor is. En ja hoor, mijn vermoedens kloppen: ik krijg een 5-tal interacties waarbij Woebot over z’n huisdier (een zeemeeuw) begint en mijn antwoordopties even nietszeggend zijn. Eh, we waren hier toch voor mij?
Als ik weer aan de beurt ben, moet ik een positieve gebeurtenis van de afgelopen 24 uur beschrijven. Toevallig heb ik net een heerlijk 3-gangendiner gehad, dus die is makkelijk! Het lijkt Woebot echter vrij weinig te boeien: hij vraagt of ik nog iets anders kan noemen en geeft als suggestie dat ik misschien wel iets heel lekkers heb gegeten? Zucht...
En? Weer helemaal zen?
Ons consult loopt ten einde en ik heb mijn eerste ‘tool’ unlocked. Woebot lijkt tevreden en dat is logisch, want de helft ging over zichzelf en z’n zeemeeuw. Ik voel me daarentegen verhitter dan toen we begonnen en geef een duimpje omlaag. Woebot bedankt me voor de feedback, maar is verder niet benieuwd wat er dan mis is gegaan. Ik dacht dat hij er was om me een goed gevoel te geven, dan lijkt een leuke sessie mij het minst haalbare.
Er valt dus zeker nog wat te leren voor Woebot. Allereerst: beter luisteren. En gebruikers meer ruimte geven om vrij te antwoorden. Daarmee wordt de AI ook beter getraind. En begrijpt de digitale zielenknijper het even niet? Dan mag hij dat best toegeven. Dat wekt in ieder geval meer sympathie dan vol de mist ingaan met een misplaatste reactie.
Dit is het dertiende artikel in een reeks over bots en AI. Hoe bots genderstereotypes in stand houden lees je hier.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!