Er is bijna niets zo persoonlijk als muziek. Eén kijkje in een platenkast en je weet wie iemand is. Bij het team van Amp.Amsterdam // The Sonic Branding Company stroomt muziek door de aderen. Dus hoe leer je ons beter kennen, dan door een blik in onze digitale platenkasten? In deze achtste editie praten we met Marco Baay, Sound Designer bij Amp.Amsterdam.
Niet lang daarna kreeg ik een eigen platenspeler. Een cassetterecorder, versterker, mixer en viersporenbandrecorder volgden. Zo begon ik met muziek te klooien. Ik probeerde de jaarmixen van Ben Liebrand na te maken en begon mijn eigen omroep voor mijn ouders en de buurvrouw, inclusief programmaboekje. Singles kocht ik bij de V&D op het Buikslotermeerplein. De prijsstickers van de uitverkoopbak plakte je op de singles uit de top-40, zodat je er twee kon kopen. Ik hing veel rond bij de ziekenomroep van het Ziekenhuis Amsterdam-Noord. Een collega die ook bij de NOS werkte als jinglemaker nam mij mee naar Hilversum, het walhalla. Ik was veertien en ik wist: dit wil ik. De privé-opleiding om dat te leren konden mijn ouders nooit betalen, dus ging ik naar de Filmacademie, waar ze ook geluid deden. Bij de toelating ging het over Fellini, Bergman en The Birth of a Nation. Daar had ik nog nooit van gehoord. Een jaar later wist ik er alles over. Toen zat ook Jef Nassenstein in de toelatingscommissie. Hij vroeg naar mijn geluidsopnamen, waarop ik de rest van het toelatingsgesprek aan het woord ben geweest. Dat werkte. Ik was binnen.
Toen ik stage mocht lopen, pakte ik het telefoonboek en keek bij ‘geluidsstudio’s’. Bovenaan stond Alfred Klaassen. Na werktijd deed ik de mixen na die hij voor klanten maakte. Na tien keer paste ik dingen aan in zijn mix. Daar gaf hij feedback op, tot hij op een bepaald moment mijn mixen liet horen aan klanten. Na zo’n vijfhonderd mixen werd mijn mix gekozen. Bij mijn afstuderen gaf Alfred mij een visitekaartje met mijn naam er op: ik had een baan bij zijn studio.
Fotograaf en regisseur Jurriaan Eindhoven zei altijd ‘Film is the gun, sound is the bullet’. Mensen zijn weliswaar heel visueel ingesteld, maar met geluid breng je een film tot leven. Voor mij als sound designer betekent dat goed luisteren, context bieden en creatief denken in oplossingen, ook al is er nu veel meer mogelijk dan vroeger. Veertig procent van mijn werk is werken met mensen. Checken wat mensen willen, praten wat ze voor ogen hebben en dat bespreken met de juiste stemacteurs en voice-overs. Nog steeds vind ik het een mooi compliment als een klant zegt dat het resultaat beter is geworden dan verwacht en het ook nog eens heel gezellig samenwerken was.
Het mooie van muziek is dat het kan slaan op een situatie in je leven en een markering kan vormen. ‘Laat me’ van Ramses Shaffy, dat kan mijn motto zijn. Met Hazes ben ik opgegroeid. Mijn ouders draaiden zijn muziek non-stop, hij was de Nederlandse Elvis. De tragedie in zijn leven hoor je terug in zijn muziek. Vriendschappen die kapot gaan, huwelijken die stuklopen. Zo heb ik het nooit bedoeld lijkt op een situatie uit mijn eigen leven. Hazes was geen volkszanger, maar een levens zanger. Hij raakt mij in het hart. Voor de onderbuik kom ik uit bij Josh Homme. Dat aftikken en gaan, de romantiek van in een garage oefenen, bier drinken en met vrienden in een stinkende bus stappen om op te treden, daar houd ik van. De grootste spijt in mijn leven is dat ik nooit een instrument heb leren spelen en in band heb gespeeld. Dat vind ik zo mooi aan bands als Foo Fighters, Queens of the Stone Age en Eagles of Death Metal: ze doen wat ze leuk vinden en dat is liedjes spelen voor ons. Die muziek is een heerlijke uitlaatklep.
Beluister Marco's favoriete tracks:
Op de hoogte blijven over nieuwe muziek? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. Meer weten over wat muziek & geluid kunnen beteken voor jouw merk? Mail dan naar Maurice.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!