Ouders Rob (69) en Marie-Lou (71) zijn er alweer een tijdje uit, hun kinderen Daan (36) en Roos (38) zitten er nog middenin: de reclame. Daan als group creative director bij We Are Pi, en Roos als copywriter / strateeg bij Sunshine and Sausages.
Rob: Ik heb voor bureaus als DDB, O&M, Leo Burnett, FHV/BBDO gewerkt. Begon ooit als traffic assistant en werd al snel accountmanager en uiteindelijk later als client service director. Ben in ’95 mijn eigen packaging design bureau gestart, BrandNew Design, en in 2008 verkocht ik mijn aandelen.
Marie-Lou: Ik begon mijn carrière als traffic manager bij Benton & Bowles en Noordervliet & Winninghof, waarna ik op een gegeven moment managing director van de ADCN werd en later bij de VCP (Vereniging Commercial Producenten, red). Inmiddels ben ik alweer twaalf jaar werkzaam voor de Voedselbank Amsterdam, als vrijwilliger.
Roos: ‘Het was inderdaad wel de wereld waar wij mee in aanraking kwamen en die wij ook leuk vonden. Mijn moeder nam ons op jonge leeftijd mee naar de ADCN-Kijkdagen waar de leden de inzendingen voor advertenties, buitenreclames en commercials jureerden. Vond ik altijd magisch.’ Daan: ‘Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder daar helemaal in haar element was en dat we dan zagen wat het resultaat van haar inspanningen was. Ook de mensen die we daar ontmoetten vond ik interessant. Roos: Ja, dat waren altijd bijzondere types die je niet op het schoolplein tegenkwam.’
Marie-Lou: ‘Wij hebben ze nooit gepushed de reclame in te gaan. Ik vond het eerder jammer dat dat vak hen ook ‘overkwam’ omdat ik wist hoe hard wij zelf altijd hebben gewerkt. Vind ik nu overigens niet meer omdat ik zie hoeveel plezier ze in hun werk hebben.’ Rob: ‘Ook hebben we ze niet geholpen met ons netwerk. Natuurlijk kenden ze de mensen wel, maar wij hebben nooit mensen gebeld met de vraag of ze nog een leuke baan voor onze kinderen hadden, dat moesten ze zelf regelen.’
Roos: ‘Ik wilde altijd wel in reclame werken omdat ik zoals gezegd, die wereld kende en interessant vond, maar niet in ‘regelfuncties’ zoals mijn ouders. Ik vond het altijd heel leuk om te schrijven, schreef met Daan vroeger ook al verhalen, en we maakten stripboeken. Na mijn propedeuse Communicatie en later Media en Cultuur aan de universiteit heb ik een tijd als model gewerkt en toen ik er aan toe was om niet meer met mijn gezicht, maar met mijn hoofd bezig te zijn, ben ik een blog gaan schrijven die opviel bij de juiste mensen en ben ik stage gaan lopen bij een reclamebureau. Zo ben ik het vak ingerold.’
Daan: ‘Geïnspireerd door mijn vaders designbureau ontwierp ik als kind vaak logo’s, tekende stripboeken, en fotografeerde. Toen ik na de Cito-toets, VMBO-kader-advies richting
de opleiding tot hovenier kreeg, raadde mijn ouders aan naar het Grafisch Lyceum te gaan. Paste ook meer bij me. Ik maakte voor mijn vader bij BrandNew al logo’s, tekende stripboeken, fotografeerde. Na het Grafisch Lyceum heb ik het Mediacollege doorlopen om vervolgens naar de Willem de Kooning Academie te gaan. Ik ontdekte dat ik grafische vormgeving interessant vond, maar zeker ook de conceptuele kant van vormgeving. Na wat stages bij verschillende bureaus ben ik uiteindelijk bij Anomaly gaan werken als art director waarna ik in Portland bij R/GA terechtkwam en me opwerkte tot creative director. Dat ben ik sinds twee jaar ook bij We Are Pi.’
Roos: ‘Wat ik leuk vind is dat je je naast het verdiepen in de producten, je ook moet verdiepen in de consument en je dus op een veel empathischer level moet meebewegen met die consument. Dat is wel veranderd in dit vak.’ Daan: ‘Ik vind de variatie in werk leuk. Dan maak ik een documentaire, dan maken we weer een app. Voor Nike mocht ik bijvoorbeeld verhalen maken over sporters met een bijzondere achtergrond die anderen inspireerden te gaan sporten. En ik werk met allerlei verschillende mensen met hun eigen cultuur en smaken. Heel verfrissend.’
Marie-Lou: ‘Ik vond het werken met jonge, creatieve talenten het mooist van mijn werk. Met hen ervoor zorgen dat er mooie commercials, in vaak korte tijd, werden gemaakt. En wat ook belangrijk was, ervoor zorgen dat je jonge mensen enthousiasmeerde voor het vak. Vroeger was reclame maken een vies woord voor jonge filmmakers. Uiteindelijk hebben we het met de VPC toch voor elkaar gekregen, de richting commerciële filmproductie binnen het curriculum van de Filmacademie te krijgen. Ben ik wel trots op.’
Rob: ‘Als ik mijn rol bekijk in advertising dan was ik vooral een facilitator. Ik was niet creatief en geen groot strateeg. Maar ik kon wel goed luisteren naar de klant en ik kon er samen met anderen voor zorgen dat er voor die klant een wenselijke positie werd gecreëerd. Dat spel vond ik interessant; hoe kun je ervoor zorgen dat mensen met elkaar tot een resultaat komen waar iedereen blij mee is.’
Marie-Lou: ‘Zeker. Maar Rob en ik zijn echt van de oude reclame. Daan en Roos werken in een heel andere wereld. In onze tijd zag je, als je een campagne had gemaakt, die beelden overal; op de tv, radio op billboards en in Het Beste, haha! Nu moet ik echt zoeken wat mijn kinderen maken.’
Daan: ‘In het begin van onze carrières deelden we alles met Rob en Marie-Lou, dat doen we nu bijna niet meer.’
Marie-Lou: ‘Vroeger zaten we op donderdagavond met de Adformatie in bad en pluisden het hele blad uit. Nu zijn we druk met andere dingen. Ik vooral met de Voedselbank, Rob met fotografie.’
Rob: ‘Ja, dat is een hobby die ik altijd al had, maar die inmiddels is uitgegroeid tot een professionele bezigheid. Een beetje creativiteit is dus ook mij niet vreemd.’
